Af en toe kom je een band tegen die zo net balanceert op het randje van je comfortzone of er net buiten valt, maar je toch weet op te slorpen zoals ik mijn koffie na een nacht op een festival. In mijn geval zijn dat de Duitsers van Mornir. Deze vier heerschappen hebben voor het eerst een volledig album uitgebracht na hun ep Entfesseld (vrij vertaald: ontketend) van 2015 en profileren zich als een pagan metalband.

Waarom ze zoveel meer zijn dan dat en waarom hun album tot album van de week werd uitgekozen, lees je hier! (P.S. Al een hint voor volgende week: de band ontleent zijn naam aan een onopgeloste zaak uit 1947. Al een idee? Laat het ons weten in de reacties!)

In 2011 werd Mornir gesticht ten gevolge van een advertentie die een ondertussen ex-lid in de krant had geplaatst. Na wat veranderingen in de line-up door persoonlijke omstandigheden & universitaire studies, bereikten ze een stabiele line-up na 2014. De titel van het album betekent ‘schemering’, en het bestaat uit tien volledige nummers, met dan nog eens een intro, outro en intermezzo.

Het feit dat ze zoveel meer zijn dan pagan metal, heeft twee redenen. De vocals zijn ten eerste veel uitgebreider, met bijvoorbeeld ook gastzangeres Theresa Mehringer (Munarheim) op Ein Licht. Dat nummer brengt ons overigens naadloos over naar de tweede reden: de diversiteit. Hun muziek overstijgt de naam pagan, en in feite alle subgenres. De smeltkroes van pagan, folk, thrash, black en (melodic)death metal zorgt voor een donkere vibe doorheen het gehele album, die volgens de leden een proces voorstelt over persoonlijke groei aan de hand van allegorieën van de kracht van de natuur.

Dit schijfje nadert de vijftig minuten, wat al wel een aardige speeltijd is. Tijdens dit kleine uurtje word je van in het begin meegesleept door een epische, vioolgerichte intro om dan vervolgens vol gas te knallen aan oogverblindende snelheid tot het einde. Gelukkig krijg je door de rustigere nummers waar de reeds genoemde Theresa op zingt even ademruimte, want je wordt echt bij de keel gegrepen.

De uiteindelijke conclusie van dit album is, voor mij althans, dat je nooit of te nimmer een band of album mag afschrijven aan de hand van het genre dat ze opgeplakt krijgt of krijgen. Deze stevige samenkomst van verschillende soorten muziek, in combinatie met hun ijzersterke song- en albumstructuur, heeft me volledig over de streep getrokken. Het feit dat het dan nog in eigen beheer gebeurde, maakte het alleen maar beter.

Je kan het album op Spotify beluisteren via deze link!