Wolfpack - A.D.

Label: BDHW Records

Bjorn Wielockx

[smart_review]

Een promo die in mijn geheugen gegrift staat, is de tweede langspeler van de Franse beatdownband Wolfpack getiteld Loathe. Het is de enige promo van BDHW Records, die me een wrang gevoel opleverde. Het was zeker geen slechte plaat , maar naar mijn mening probeerde ze te hard om beatdown, iets niet te toegankelijk, maar toch toegankelijk te maken. De track Hover About Me probeerde dit het felst, en bezorgt me tot op de dag van vandaag nog steeds slapeloze nachten. Om een lang verhaal kort te maken, Wolfpack wist me niet te overtuigen. Een poosje terug kreeg ik de vraag van mijn favoriete label of ik de ep A.D. wou recenseren. De promotekst wakkerde mijn interesse weer wat aan, daar deze A.D. een keerpunt zou zijn in de discografie van de Fransozen. Of deze verandering positief of negatief is uitgedraaid, kom je te weten in volgende review.

Openen doet Wolfpack met Lurk, een uitstekende zet als je het mij vraagt. Vanaf de eerste seconde kom je een andere wereld terecht. Waar ik dacht dat het onmogelijk was om met beatdown fel buiten de muzikale genregrenzen te wandelen, bewijzen de Fransen het tegendeel. Wat meteen opvalt aan het geheel is de energie, kracht en passie die ervan afdruipen. Ten opzichte van de tweede langspeler Loathe hoor je dat de Fransen nu goed beseffen dat ze goud in handen hebben. Het klinkt verfrissend, spontaan maar vooral retestrak. Iets wat de band probleemloos zo’n kwartier weet vast te houden, het levert een ep op welke de aanhang met verstomming zal slaan. Het label had gelijk, dit schijfje zegt vaarwel tegen zijn oude sound, maar verwelkomd er één met tonnen meer karakter en dit zonder echt fel af te wijken van het gekende stramien.

Vercommercialiseerd is deze band helemaal niet, in tegendeel zelfs. Er werden wat invloeden toegevoegd, waarmee de Fransen rekenen op een breder bereik. De verstokte beatdown liefhebber kan hierdoor afhaken, al betwijfel ik dat ten zeerste. Wolfpack staat erom bekend live een wervelwind te zijn. De songs op deze A.D. zullen de aanwezige altijd overtuigen om de beentjes eens te strekken. De breakdowns zijn zoals vanouds alleen worden ze wat beter/origineler ingeleid. Chaos heeft nog steeds de bovenhand, al zijn de stukken er tussen wel wat beredeneerder. Het feit dat er wat meer variatie aanwezig is, zal ook de metalhead getriggerd worden. De Fransen doen hier een gooi om het beatdowngenre bij wat meer mensen voor te stellen, iets wat ik eerder als onmogelijk beschouwde.

Op de vorige langspeler Loathe was Wolfpack al bezig aan zijn queeste om de sleutel tot succes te vinden. Zoals het gaat met de meeste queestes loopt dit niet van een leien dakje, wat resulteerde in een mindere plaat. Zeker Hover Above Me bezorgde verschillende beatdownfanaten en kleine hartstilstand. De jankmuil vanop Loathe hebben ze achterwegen gelaten, godzijdank! Al de andere aanpassingen hebben ze overgeheveld naar deze ep, enkel nog wat meer afgesteld. Vroeger dan verwacht, maar de band heeft nu al een meer dan degelijke formule in handen.

A.D. is wat mij betreft een schot in de roos geworden. Na de aanfluiting die Loathe was geworden, had ik Wolfpack al helemaal opgegeven. Zoals steeds het het geval is bij een ep’tje, gaan we nu moeten afwachten wat de toekomst gaat brengen. Het is duidelijk dat de Fransen een grote stap voorwaarts hebben gezet. De volgende langspeler gaat een belangrijke telg worden voor de band. Wanneer het een plaat kan brengen met evenveel energie als deze A.D. zie ik het goed komen, maar wanneer er weer enkele misbaksels worden gebruikt, al dan niet ter opvulling, zullen er hierdoor weer enkele afhaken. Ik ben alvast weer benieuwd wat de toekomst gaat brengen voor Wolfpack.

Tracklist: