[smart_review]

Dat er ook aan de andere zijde van de taalgrens goede metalbands zijn, mag u niet verbazen. Eén van die bands is de doom/slugdemetalformatie Lethvm. Gevormd in 2016 en ze brengen een zware en verscheurende sfeer die ergens tussen verwoesting en openhartigheid ligt. De vergelijking met hun Vlaamse tegenhangers Amenra is nooit ver weg. Niet te verwonderen dat deze band samen met Neurosis, Cult Of Luna en Celeste tot hun favoriete bands behoren.

Na de ep Affable Erosion in 2016 en een eerste fullalbum in 2017, This Fall Shall Cease, verschijnt nu Acedia. Een titel die de lading in geen geval dekt. Acedia is het Latijns voor gemakzucht, traagheid en luiheid. En als er nu iets is wat je Lethvm niet kan verwijten is het juist deze zonde. De verschroeiende screams van Vincent Dessard, drumpartijen van Antoine Matthys, gitaarriffs van Nicola Lomartire en dreunende bas van Jean Pierre Mottin (vervangt sinds kort Mathieu Spoiden), nemen u mee op een trip van verwarring en duisternis waarbij er toch ergens een lichtpuntje te horen is, een herademing om terug er volop tegen aan te gaan.

Dit album zit vol met tegenstrijdigheden. Zoals eerder al vermeld is de titel van dit album genoemd naar één de hoofdzonden (luiheid), als er nu iets is waarop je deze band niet kan betrappen is het wel deze zonde. Openingstrack Fatigue (vermoeidheid) is zeker zijn titel niet waard. Onmiddellijk word je bij je strot gegrepen. Kregen we bij het vorig album nog een rustige aanloop, dan is dit bij Acedia verschoven naar het midden van het nummer. Een kalme passages om er dan terug volop tegenaan te gaan. Ananké gaat meer de richting van de doom metal uit. Log, zware grunts, afgewisseld met screams om dan over te hellen naar de sludge metal.

Grey start rustig, maar lang duurt het allemaal niet. Na een dikke minuut hervallen we terug in vertrouwde Lethvm-isme. Grote verrassing in dit nummer zijn de Gregoriaanse zangstemmen. Hetzelfde horen we terug in Podavlennost en Acedia. Podavlennost (wat depressie betekent in het Russisch) klinkt ondanks de screams van Vincent zeer vertrouwelijk in de oren, mede door die zingende paters. Mede door het instrumentale intermezzo Oratio (gebed) voelt het een beetje middeleeuws aan.

Maar wees gerust, Schisme brengt je terug uit die roes en plaatst je terug met je voeten op de grond. Deze track is zowat alles waar Lethvm voor staat. Screams, grunts en cleane vocalen. Post/doom en sludge metal in combinatie met een streepje progressieve metal. Laat ons natuurlijk ook de zanglijnen van de monniken niet vergeten die blijkbaar een rode draad doorheen dit album zijn. Titeltrack en afsluiter is Acedia. Langzaam opbouwend naar het midden toe waarbij we een pianogewijs rustpuntje krijgen. Om dan nog eenmaal toe te slaan voordat dit nummer rustig uitdooft.

Acedia is een plaat met vele verschillende stijlen en tempowisselingen. Maar toch slaagt Lethvm erin om de aandacht erbij te houden. Een band in volle expansie en hopelijk krijgen ze erkentelijkheid die hun grote voorbeelden (Amenra, Neurosis, Cult Of Luna,…) verworven hebben, want dit is wel een band met een enorm potentieel.

Tracklist:

1. Fatigue
2. Ananké
3. Grey
4. Podavlennost
5. Oratio
6. Schisme
7. Acedia