Een goede fles rode wijn heeft tijd nodig om tot volledige ontplooiing te kunnen komen. Deze alom gekende zegswijze kunnen we vrij vlotjes naar analogie toepassen met de band Aposento. Hoewel deze band officieel vorm kreeg begin jaren 90, duurde het maar liefst tot 2014 voor de eerste, volwaardige langspeler het levenslicht zag. Gelukkig zitten deze heren sindsdien wel op het juiste spoor, want op 5 mei verschijnt de derde telg, genaamd Conjuring The New Apocalypse en dit via het extreme label Xtreem Music. Wat kan het leven soms kinderlijk eenvoudig zijn.

Bij het boetseren van dit wapenfeit hadden de heren van Aposento nooit vermoed dat de wereld, en meer specifiek Spanje, deze weken/maanden de negen cirkels van de hel zou moeten trotseren. Wat dat betreft, dekt de titel van dit schijfje de lading volledig. Hoe donker deze periode ook mag zijn, het biedt wel de ideale gelegenheid om heel wat albums nog dieper onder het vergrootglas te houden dan gewoonlijk. We moeten onze ochtenden en avonden toch met iets weten te vullen, me dunkt.

Na een zeer grondige studieronde hoeven er in essentie weinig woorden vuil gemaakt te worden aan dit schijfje. Wie houdt van een stevige scheut old school death metal, zal zich sowieso geen buil vallen aan deze Conjuring The New Apocalypse. De algehele sfeer is heerlijk zompig, waarbij de vele tempowisselingen de boel interessant weten te houden. Neem nu bijvoorbeeld een nummer als The Dweller On The Threshold dat op middelmatige snelheid voort dendert, maar waarbij om de haverklap het tempo stevig de hoogte in vliegt.

Qua stijl leunt Aposento vrij dicht aan bij het Amerikaanse geluid van bijvoorbeeld bands als Immolation en consoorten, maar van een lichte Zweedse kwinkslag zijn deze heren ook niet vies. Artwork-fetisjisten zullen bovendien een aardige kluif hebben om de hoes van deze plaat, ontworpen door Naroa Etxebarria, aan een algehele analyse te onderwerpen. Persoonlijk dient het artwork steeds de sfeer van de plaat uit te ademen, wat hier wel degelijk het geval is.

Als we dan toch een punt van kritiek moeten aanhalen, dan is het wel dat niet alle nummers een zelfde overweldigende indruk weten na te laten. Begrijp mij vooral niet verkeerd, op muzikaal-technisch vlak valt er weinig op aan te merken, maar die extra ‘punch’ om de middelmaat te overstijgen, ontbreekt toch in zekere zin. Dat de doodsrochel van frontman Mark Berserk bovendien niet altijd even vlot verstaanbaar is, zal hier ongetwijfeld wel iets voor tussen zitten.

Bovenstaand punt van kritiek buiten beschouwing gelaten, valt er aardig wat ‘fun’ te beleven aan deze derde worp van Aposento. De band geeft hevig van jetje in haar alom gekende, alles tot moes verpulverende stijl, waarbij de vele tempowisselingen de boel fris en fruitig houden, maar van een memorabel plaatje kan evenwel geen gewag gemaakt worden. Wie in deze barre tijden, welke gekenmerkt wordt door onder meer gesloten grenzen, al een graag exotische oorden opzoekt, kan ongetwijfeld terecht bij deze Spanjaarden. Zonder meer een vermakelijk plaatje.

Tracklist:

1. Liber Al Vel Legis
2. Heretics By The Grace Of Gods
3. Kadosh – Spitting On The Trisag
4. Samhain – The Night Of Ignis Fatuus
5. Akerbeltz
6. Noli Me Tangere
7. Vamachara – The Left Hand Path
8. Revelation777
9. The Dweller On The Threshold
10. Doomsday – The Metanola Of Redemption Process