Ashley Bickx

Na een rijk gevulde, lang uitgesponnen carrière wordt 2020 de eindhalte voor het Nederlandse geweld van Collision: De afgelopen twintig jaar heeft dit gezelschap enkele knappe plaatjes uitgebracht, maar een echt grote doorbraak heeft er jammer genoeg nooit ingezeten. Wat dat betreft is grindcore misschien wel een van de meest ondergewaardeerde genres binnen het hele metal gebeuren. Een heel riskant genre om in te opereren, waarbij men als band dikwijls meer kwaad dan goed kan doen. Gelukkig is Collision zo een band die duidelijk wist en nog steeds weet waar de klepel hangt. Op 17 april verscheen met het toepasselijke The Final Kill het laatste wapenfeit van dit explosieve gezelschap via Hammerheart Records. Of er gewag gemaakt mag worden van een waardig afscheid, lees je hier!

Het aantal grindcorebands is amper nog bij te houden. Het aantal teleurstellende bands jammer genoeg ook. Het genre mag zich dan ook gelukkig prijzen dat er nog bands als deze Collision bestaan – of vanaf 17 april ‘bestond’, zo U wil – die toch de nodige aandacht en respect wisten op te wekken. Alleen al wat betreft, verdienen deze Noorderburen de loftrompet.

Wie een negatieve review verwacht, is er bij deze dan ook aan voor de moeite. Het zou immers al flink moeten verkeren, indien een band als Collision, met ruim 20 jaar op de teller, plotsklaps met complete bagger voor de dag zou komen. Met The Final Kill serveert men ons dan ook een ware adrenalinestoot, die maar liefst vijftien minuten weet aan te houden. Klinkt kort, maar in het geval van Collision is dit absoluut meer dan genoeg. Het zou immers niet de eerste keer zijn dat een ‘overload’ aan energie een al dan niet nucleaire ramp veroorzaakt. Het hoeft niet altijd Corona te zijn…

Het meest in het oog springende aspect van deze ep is ongetwijfeld de vocale wisselwerking tussen de twee brulboeien van dienst. Een wisselwerking die wonderwel goed uitpakt en beide heren ook de nodige (adem)ruimte geeft om heel wat vocaal venijn uit te spuwen.

The Final Kill is een waardige afsluiter van een rijkgevulde carrière waar, mits het genre meer erkenning genoten zou hebben, heel wat meer ingezeten kon hebben. Al zal het deze Nederlanders hoogstwaarschijnlijk worst wezen, aangezien ze immers alle grotere, extremere podia, zoals onder meer dat van Obscene Extreme, hebben mogen afbreken. Tijd voor het welverdiende pensioen van deze band, die door de liefhebbers ongetwijfeld als legendarisch bestempeld zal worden.

Tracklist: