[smart_review]
Katatonia is terug. Eigenlijk zijn ze amper weg geweest.
In 2018 besloot de band er tijdelijk de brui aan te geven, maar iets motiveerde hen om het jaar nadien terug te keren met een jubileumtour rond hun succesvolste album Night Is The New Day die vorig jaar tien kaarsen mocht uitblazen en heruitgebracht werd in een speciale versie. Maar nu zijn ze hier terug met een elfde studio album in hun ondertussen kenmerkende stijl, die niets meer te maken heeft met hun beginperiode toen de band nog een duo was gevormd door Jonas Renske en Anders Nyström. Als er één band is die de spleen van Charles Baudelaire zou kunnen vertalen naar muziek is dat ongetwijfeld Katatonia.
Dit album werd grotendeels, zowel de muziek als de lyrics, gecomponeerd door de frontman die meent dat City Burials een steviger album geworden is dan de jongste voorgangers.
Renske heeft gelijk, dit album is zeker wat steviger dan voorganger The Fall Of Hearts uit 2016 zonder dat de typische melancholische nummers van Katatonia achterwege zijn gebleven.
Behind The Blood is daar een mooi voorbeeld van, de eerste vijftig seconden zijn instrumentaal en behoorlijk snedig. Het eerste nummer, Heart Set To Divide, is dan echter een klassiek voorbeeld van wat de Zweden het afgelopen decennium voor de leeuwen gooiden. En het is ook om te starten het langste nummer van het album.
Verder in het nummer krijg je nog een 15” durende pittige gitaarsolo. Het derde nummer, Lacquer, is dan op zijn beurt heel rustig en bijna symfonisch terwijl Rein weer een stuk steviger is met heel leuk drumwerk.
We krijgen ook een wat meer up-tempo-nummer voorgeschoteld met The Winter Of Our Passing, up-tempo naar Katatonia normen uiteraard, verwacht geen vikingmetaltoestanden waarmee je rondjes rond de tafel gaat dansen met je vrienden als de pandemie voorbij is.
Halfweg het album krijg je een samenwerking met Anni Bernhard van art rockers en stadsgenoten Full of Keys te horen tijdens het nummer Vanishers. Een lekker weemoedig en apollinisch nummer waarbij ik me wel inbeeld dat menig luisteraar in de zetel zal zitten met de ogen dicht en het hoofd wat rustig heen en weer schuddend.
Flicker is dan weer zo’n nummer waar een mix van beide zit, wat meer ritme maar ook de typische melancholie typisch aan de sound van Katatonia van het afgelopen decennium.
Anders Nyström mag in het laatste nummer, Untrodden, nog eens zijn duivels ontbinden waarmee de band de kaap van de 50 minuten bereikt.
De korte pauze deed Katatonia meer deugd dan de jaren aanmodderen na Dead End Kings met Dethroned & Uncrowned en later het akoestische Sanctitude.
City Burials is een leuk en krachtig album geworden die net geen uur rondmaakt, eentje vol weemoed in de teneur van hun vorige albums en muzikaal een halve wereld ver weg is van hun beginperiode net als andere bands die een muzikale ommezwaai maakten, Opeth en Anathema om er maar twee op te noemen. Het album werd ook door de Renske en Nyström zelf geproducet.
0 reacties