Cirith Ungol - Forever Black

Label : Metal Blade

Vanpevenaeyge Carly

[smart_review]

Cirith (spreek uit Cee-rath) Ungol is een Amerikaanse heavymetalband die zijn glansperiode kenden tussen 1972 en 1992, om er dan het bijltje bij neer te leggen. 29 jaar na hun laatste album Paradise Lost uit 1991 zijn deze toch wel buitenbeentjes uit de metal hier terug met Forever Black.
Hun groepsnaam hebben ze indertijd gevonden bij Lord Of The Rings van JRR Tolkien en betekent eigenlijk “doorgang van de spin”. Deze heren uit Ventura (USA) waren ten tijden dat bands toen Judas Priest en Iron Maiden hoge toppen scheerden in Europa zowat het Amerikaanse antwoord. Anno 2020 zijn deze oude knarren hier terug, op initiatief van bassist Jarvis Leatherby. Die trouwens het enige niet originele lid is. Zowel zanger Tim Baker, gitaristen Jim Barraza en Greg Lindstrom en drummer Robert Garven zijn terug op de kar gesprongen. Blijkbaar was het heilig vuur nog niet uitgedoofd.

Forever Black start waar Paradise Lost zowat geëindigd is, zodus moet je niet aan een enorme verandering verwachten. Cirith Ungol houdt zo niet van de hedendaagse metal en blijft daarom zijn stijl die ze jaren geleden brachten trouw. Na de intro van The Call, die overigs mooi opbouwt naar het volgend nummer, zijn de verwachtingen al hooggespannen. Legions Arise is een soort vervolg op Join The Legion (Paradise Lost – 1991) en voelt daarom direct zeer vertrouwd aan. Het daarop volgend The Frost Mostreme heeft een ander ritme en komt iets moeilijker binnen dan de voorgaande track. De stem van Tim heeft nog niets ingeboet de afgelopen 29 jaar. Misschien dat sommige zullen zeggen dat deze vocalen irritant overkomen, een heel album lang. Wat zeggen die gasten van de black en death metal dan.

The Fire Divine doet heel erg terugdenken aan Black Sabbath en de jaren ’70-’80 en daarmee ook aan het debuutalbum Frost and Fire. Geen classic album zonder een ballade zeker? Zodus ook op Forever Black, nl Stormbringer. Fractus Promissum brengt ons terug naar vervlogen tijden met gitaarsolo’s vergelijkbaar met Tony Iommi en drumpartijen waar menig drummer tegenwoordig jaloers op kan zijn. Een ijselijke kreet uit Tims strot opent Nightmare om daarna een iets logger ritme aan te nemen. Titeltrack Forever Black laat ons nog eenmaal de oude tijden van NWOBHM proeven.

Cirith Ungol heeft na 29 jaar nog niets van zijn magie verloren. Iedereen die dacht dat deze band maar een voetnoot was in de heavymetalscene die woede in de jaren 70 en 80, is er met het nieuwe album aan voor de moeite. Forever Black bewijst dat dit genre nog lang niet dood is en heeft nog altijd die drive van uit hun beginperiode. Rock On.

Tracklist :