Fallcie - Bad Blood

Label: Dark Tunes

Ashley Bickx

Wanneer Het Poolse Vader eind vorig jaar aankondigde het sportcomplex van Lokeren te laten daveren op zijn grondvesten, stond daar onderaan de affiche een kleine naam te pronken. Een naam die initieel totaal geen belletje deed rinkelen. Pas toen de show begon te naderen, en de daarmee gepaard gaande wereldcrisis stilaan op gang begon te komen, achtte ikzelf de tijd rijp om deze ‘kleine naam’ aan een oppervlakkige luisterbeurt te onderwerpen. Die ‘kleine’ naam was toevallig Fallcie. Een band die mij met enkele nummers meteen wist te overtuigen. Het lot was mij blijkbaar gunstig gezind, want nu bleek dat Fallcie enkele dagen voor de show in Lokeren album nummer twee zou loslaten op de mensheid en dat via het label Dark Tunes. Een review van deze nieuwste telg, genaamd Bad Blood, kon dan ook niet ontbreken in onze cataloog.

Bij de eerste kennismaking werd meteen duidelijk dat de vacature van frontman/frontwoman niet meteen op zeer standvastige wijze wordt ingevuld. Fallcie ging namelijk initieel door het leven als Nu-Nation met een mannelijke brulboei achter de micro om vervolgens over te schakelen op het vrouwelijke geweld, genaamd Darya Platova. Sedert enkele jaren wordt de functie van frontvrouw echter ingevuld door de bevallige, Venetiaans blonde schone Valentina Lavrinenko.

Zoals reeds aangehaald, was mijn eerste kennismaking met Fallcie uitermate positief te noemen. De oudere nummers als het naar Jinjer-neigende The Outer Space en het thrashy The Pulse Of Fallcie maakten meteen duidelijk dat deze band heel wat in haar mars had. De verwachtingen voor deze Bad Blood waren dan ook, ondanks de zeer recente kennismaking, vrij hooggespannen.

Hooggespannen verwachtingen die Fallcie voor de volle 200 procent heeft weten in te lossen, want wat een verdomd heerlijk plaatje is deze Bad Blood geworden. Van bij de opener Parasites vielen de eerste monden van verbazing meteen wagenwijd open: een heerlijk dreigende intro, gevolgd door een salvo aan blastbeats, waarbij de oergrunt van Valentina de boel meteen in lichterlaaie weet te zetten. Het krachtige, clean gezongen refrein, toont meteen de veelzijdigheid van deze rosse furie. De lat meteen hoog leggen, heet zoiets.

Die lat moet gedurende maar liefst tien nummers op geen enkel ogenblik aan hoogte inboeten. Integendeel zelfs. Fallcie acteert hier op een weergaloos, haast ongezien hoog niveau. Nagenoeg iedere song heeft het potentieel om als single te worden uitgebracht. Neem nu bijvoorbeeld het heerlijk, thrashy Dive Into Eternity of het daaropvolgende Your Own Misery, waarbij het gitaarspel van Alexander Korsak menig mondmasker op de proef zal weten te stellen.

Halverwege last Fallcie een kleine rustpauze in middels het intermezzo Sleepless en het iets minder overtuigende Bitter Pill, waarbij het refrein net iets te geforceerd overkomt. Spelen met de spanningsboog, weet U wel…

Die spanningsboog wordt finaal met een onmetelijke kracht de hoogte ingeschoten. Een oerkracht die we in 2020 nog niet vaker zijn tegengekomen. Op Eliminate To Dominate gaat Fallcie in eerste instantie furieus te keer, waarna de band gedurende het refrein wat gas terugneemt. Een zeer slimme zet, die deze Russen optimaal benutten om vervolgens het gaspedaal weer ‘ontieglijk’ hard in te duwen, waarbij menig nekspier danig hard op de proef gesteld wordt.

Op het afsluitende A Martyr Is Born hanteert Fallcie de omgekeerde strategie: Een kalme, ingetogen, zelfs doomy intro, waarbij Valentina wederom alle ruimte krijgt om haar vocale capaciteiten, vormt de voorbode voor een spetterende apotheose, waarbij dit gezelschap zelfs flirt met een streep deathcore. Voor een laatste maal weet Fallcie de mond van ondergetekende te laten openvallen van verbazing, en dat in volle Coronacrisis. Al moet het gezegd dat de kaken elkaar sedert opener Parasites reeds hadden moeten missen.

De conclusie is dan ook kinderlijk eenvoudig: Bad Blood is een dijk van een core-album dat sedert de release begin maart nagenoeg continu op ‘repeat’ gestaan heeft. Alleen al dat vormt een hele prestatie, want als recensent wordt je nagenoeg gedwongen om plaat na plaat aan een luisterbeurt te onderwerpen. Het Engels mag dan wel misschien niet altijd even vlekkeloos zijn, maar dat draagt net bij tot de authenticiteit van deze band, net zoals dat bijvoorbeeld bij Unsun ook het geval was. Een knaller van een modern metal album, waarbij diversiteit, coherentie en muzikaal en vocaal vakmanschap centraal staat. De kans is zeer groot dat we deze Russen op het einde van het jaar opnieuw zullen tegenkomen, wanneer de nodige lijstjes en andere obligatoire verdicten de sociale media weer zullen overspoelen.

Tracklist: