Crematory: Unbroken

Hughes Vanhoucke

Unbroken is het 15de album van de Duitse gothic metal band Crematory, oorspronkelijk afkomstig uit Mannheim, die hun activiteiten begonnen in 1991 en dat tien jaar volhielden tot in 2001, hun tweede periode begon twee jaar later en duurt inmiddels al bijna twee keer zolang als de eerste. Unbroken is een plaat die als een vervolg lijkt op Oblivion uit 2018 maar minder gothisch en een stuk meer symfonisch maar vooral met meer inbreng van samples en programmering die de band eerder als een industrial metal band laat overkomen. Bij momenten moest ik terugdenken aan Rammstein, op andere dan aan Type O Negative, maar de formule van de Duitsers blijft werken.

[smart_review]

De plaat begint met de titeltrack waarin een meer industriële stroming hoorbaar is, met symfonische delen. Awaits Me is een nummer met een eigenaardige kant, precies ska met het gewicht van gitaarriffs en metalsferen met een melodische tweede stem die de zware eerste goed aanvult.

Nummer drie, Rise And Fall, is een stuk meer verteerbaar met afwisselende stemmen en een aanstekelijk refrein met een bijzondere sfeer, naar mijn bescheiden mening het hoogtepunt van dit album. Met Behind The Wall keren we terug naar meer industriële invloeden en klanken die je ongetwijfeld laten denken aan Rammstein, terwijl het vijfde nummer van Unbroken, The Kingdom, dan weer een meer gotische atmosfeer creëert zonder te overdrijven waardoor we in het eerste deel van dit album nogal wat afwisseling geserveerd krijgen.

Het middenstuk van de plaat wordt aangevat met Inside My Heart en legt de klemtoon op het contrapunt van twee stemmen ondersteund door leuke synths.

Een tweede hoogtepunt tijdens dit album komt er bij het zevende nummer, The Downfall, waarbij het gitaarwerk van Rolf Munkes een prominente rol speelt. Met My Dreams Have Died, gaan we verder de industriële kant op met een iets soberdere en persoonlijkere manier en gaat verder in deze trend met I Am die dan wat meer gewicht op de gitaren legt.

Broken Heroes sluit het middenstuk af met een nummer die uitgezonderd de gitaarsolo als een déjà vu overkomt en is uit hetzelfde hout gesneden als voorgaande songs.

Het derde en laatste deel wordt aangevat met A Piece of Time waarin een gotische sfeer wordt benaderd maar niet honderd procent bereikt wordt terwijl Voices doet denken aan Atrocity al bereikt dit nummer met de vocals en het gitaarwerk wel zijn eigen ding.

Wellicht wordt gotische somberheid wordt nagestreefd tijdens Abduction maar helaas lukt het niet helemaal, de sfeer is niet helemaal bereikt of dat is althans wat ik voel. As Darkness Calls is een heel verschillend nummer, eentje uit een power metal snit die ongetwijfeld wel zal geapprecieerd worden door de liefhebbers van het genre.
Like The Tides sluit het album af met een flauwe ballad.

Dit album had meer in zich dan wat het biedt naar mijn bescheiden mening. Het laat de fans enigszins op hun honger zitten, fans die iets magistraals hadden verwacht zullen ongetwijfeld met wat honger achterblijven.

Tracklist: