[smart_review]

Op een bepaald moment, een paar jaar terug, zag je het bos door de bomen niet meer in het landschap van de metalcore. Als er één Amerikaanse band is die telkens kwaliteit is blijven leveren is dat wel August Burns Red uit Pennsylvania.

Ruim een maand geleden verscheen bij Fearless Records August Burns Reds achtste album (negende als je Sleddin’ Hill meerekent, het instrumentale kerstalbum uit 2012), Guardians, een album waar écht collectief aan gewerkt is en de banden binnen de band nog steviger gesmeed heeft. Nog nooit hadden de heren zoveel tijd samen doorgebracht in een opnamestudio.

August Burns Red is altijd al relatief technisch geweest en kon zich daardoor onderscheiden van andere metalcorebands en doet dat inmiddels al zeventien jaar met toch al vier albums die de Top 20 haalden van de Amerikaanse charts.

Met Guardians brengen de Amerikanen geen verandering in hun goed werkend stramien, een wel uitgekiend patroon waarin er geen overdosis aan breakdowns aanwezig is maar eerder vernuftige riffs, lekkere blastbeats en verzorgde growls van frontman Jake Luhrs en dit gedurende de 11 nummers die Guardians telt, een album waarin we merken dat er nog steeds een evolutie aanwezig is en dat belooft voor de komende albums ook al is dit een behaaglijk album en wellicht ook het stevigste album die de band ooit uitgebracht heeft.

Als ik één ding de band verwijt is dat zijn albums nogal repetitief zijn met echter telkens evolutie in het niveau van de muzikanten. Het aanschaffen van een August Burns Red-album is risicoloos; al de albums zijn minstens goed te noemen en naarmate de jongens ouder worden is de stijl telkens iets spitsvondiger.

Het album start met stevig drumwerk van Matt Greiner tijdens The Narrative. Wat volgt zijn singles #2 (Bones, zie hierboven) en #3 (Paramount), twee stevige nummers waar je progressieve kanten hoort in het gitaarwerk, vooral in Bones dan.

Een eerste single zag begin februari het levenslicht, Defender, het vierde nummer van het album. Er werd meteen ook een video gemaakt voor de single, eentje in de vorm van een geanimeerd stripverhaal. Een best wel leuke videoclip en een voorstel van gitarist Brent Rambler die een hevige fan is van strips.

Het vijfde nummer van de elf, Lighthouse, is er eentje met een refrein in cleane vocals, ook een iets rustiger nummer, met de nadruk op ‘iets’.
We zijn al aan het achtste nummer toegekomen wanneer Bloodletter aan bod komt, naar mijn bescheiden mening één van de betere nummers van dit album, eentje waar even voorbij halfweg een aardige gitaarsolo de vele breakdowns aanvult.

Naar het einde van het album toe krijgen we meer progressieve kantjes die hun opwachting maken in de nummers. Ik zou graag eens weten wat de laatste twintig albums zijn in de platenkast van JB Brubaker, daar zit ongetwijfeld prog metal tussen. Het voorlaatste nummer, Empty Heaven, begint met een leuk gitaardeuntje die eveneens de progressieve kant opgaat.

Het laatste nummer, Three Fountains, heeft merkwaardig genoeg een post-rockkantje met vooral tijdens de eerste 75 seconden merkwaardige atmosferische post-gitaartonen en een lengte die aanleunt tegen de 6:30 minuten wat naar coregewoonte heel lang is. Een merkwaardig maar daarom niet minder leuk einde van het album, een album die nogmaals bewijst dat August Burns Red nooit ontgoochelt.