[smart_review]

Eindelijk kom ik er dan aan toe. Na weken worstelen met ‘het nieuwe normaal’, iets waar mijn hele ‘zijn’ tegen in druist overigens, het herstructureren van dat wat niet te structureren valt en aan huis gekluisterd te zijn geweest, is het tijd om me aan het beschrijven van dit epos te wagen.

Ascension van het Franse gezelschap Regarde Les Hommes Tomber is dan ook niet zo maar even een doorsnee-hap-klaar-weg-release. Het overstijgt het genre waardoor het bestikkerd werd en zet je aan het denken of het denken in muzikale hokjes niet verleden tijd zou moeten zijn. Waar wij in de maatschappij, heden ten dage, beroofd worden van onze vrijheid en opgesloten onze dagen moeten slijten, lijkt vaker dan ooit te voren de vrijheid in muziek mij een frisse adem teug te verschaffen. Ik grijp dat dus met beide armen aan en laat het niet meer los.

Black metal. Wat zegt dat nog? Het is al lang niet meer de Noorse tieners met sociale angst die door het bos struinen in hun monochrome gelaatsverf, op zoek naar een brandbaar huis van gebed of een verre vriend om neer te steken. De vertakkingen en innovaties binnen dit genre lopen inmiddels zo ver uit een dat het wat mij betreft het meest diverse subgenre binnen de metal mag heten. Denk maar eens aan contrasten als Alcest vs. Anaal Nathrakh of een band als Wolves in the Throne Room vs. Mysticum en zo kan ik nog wel even doorgaan. Ik zal het u besparen. Wat maakt een band nog black metal? Ook de lyrische content komt ook al lang niet meer slechts uit het duivelse vaatje.

Daar maken de mannen van RLHT echter wel gebruik van en ik moet zeggen dat na al mijn omzwervingen in de bossen en het uitdiepen van het meest duistere innerlijk van diverse geteisterde muzikanten op recente releases, ik wel weer eens toe was aan het voeden van mijn innerlijke Lucifer (nee, niet die gast op Netflix…). De ‘single’ The Renegade Son maakte dan ook direct het beest in mij wakker. De mannen hebben het bij het rechte eind op deze track te kiezen als eerste kennismaking met het album. De overwinning van de gevallen zoon op de nu gevallen vader, de euforie van het veroveren en platbranden van de hemel en het feestje dat hierop volgt. Ze moeten hier van smullen in Rome!

De dynamiek op dit album ondersteunt het thema als geen ander. Het is soms een gevecht tegen de heuvel op, dan weer galoppeert de sonische aanval alsof de muzikanten door d’n duvel himself achternagezeten worden. De inleiding van Stellar Cross, waar het album écht interessant wordt, laat ons proeven van al het pure wat ‘post’ met zich meebrengt, om verder te gaan in een sludgy geluid dat doet denken aan dicht aan huis helden als Amenra en soortgenoten. Slepend, kruipend en alsof door teer overgoten. Er wordt op het laatste deel van het album meer geëxperimenteerd en met succes. Stellar Cross klinkt zo anders dan albumopener A New Order dat de interesse weer een flinke boost krijgt en het uitluisteren van dit album vergemakkelijkt. Alsof de Sirenen je verder richting de rotsen manen… ‘Kom, het is fijn hier. Kom… en geniet van de vergetelheid en eeuwige verdoemenis.’

Het voorlaatste wapenfeit La Tentation dient als een muzikaal interludium om de toon te zetten voor de laatste track Au Bord du Gouffre waarbij we letterlijk de afgrond naderen. De afsluiter vat het album perfect samen. Er wordt een perfecte combinatie gevonden tussen de meer harde, traditionelere passages van de eerste helft van het album en de meer experimentele kant van de latere tracks. Het is, inclusief de titel, de perfecte hekkensluiter. Niet alleen van het album, maar ook van de trilogie die in 2013 begon met de eerste langspeelplaat. Tijd om ze alle drie eens op een rij te beluisteren…

De productie is werkelijk waar vlijmscherp. De gitaren en vocalen springen er bovenuit en klinken kristalhelder. De drums hadden wellicht wat meer aandacht mogen hebben in postproductie, maar het is een minimale smet op een anders ongeschonden blazoen. De overstap naar Seasons of Mist heeft de band in ieder geval geen windeieren gelegd en ik kijk echt uit naar wat de vierde plaat op gaat leveren gezien de enorme stappen die deze band gemaakt heeft in het vormen van een eigen geluid. Het is allemaal wat makkelijker in het gehoor gaan liggen dan voorgaande releases, maar uitdagend genoeg gebleven om mijn interesse meer dan vast te houden. Ik ga Ascension vast terugzien in wat lijstjes aan het einde van dit bijzondere jaar.