Sojourner - Premonitions

Label: Napalm Records

Ashley Bickx

Dat Sojourner een internationaal gezelschap is, is wel het minste wat je kan zeggen. Waar bepaalde Amerikaanse bands al beginnen te huiveren bij de idee dat verschillende leden gehuisvest zouden zijn in verschillende staten, is er bij deze dame en heren zelfs sprake van een intercontinentale afstand. De epicentra van Sojourner bevinden zich immers enerzijds in Zweden en anderzijds in Nieuw-Zeeland. Ondanks deze gigantische afstand vond dit gezelschap toch de nodige tijd en motivatie om een nieuw album in te blikken, genaamd Premonitions, dat inmiddels bijna een week het levenslicht gezien heeft via Napalm Records.

Sojourner is zeker nog geen gevestigde waarde binnen het metalgenre. Daarvoor is deze band nog iets te ‘piep’. Desalniettemin heeft Sojourner op relatief korte tijd heel wat naam en faam weten te vergaren. De reden hiervoor is niet ver te zoeken: als een van de enige bands durft dit gezelschap het immers aan om rasechte black metal te combineren met folky elementen, waarbij de engelachtige stem van Chloe Bray even centraal staat als de grunt van Emilio Crespo. Een gewaagde zet, maar wel een die wonderwel lijkt uit te pakken.

Qua muzikaal concept is er in vergelijking met voorganger The Shadowed Road uit 2018 niet opzienbarend veel gewijzigd: Sojourner staat nog steeds garant voor lang uitgesponnen, muzikale epossen, waarbij het ruwe, ijzige aspect van black metal verrassend goed samengaat met het sfeervolle, melancholische folky aspect. Wie een rauwere versie van bijvoorbeeld Eluveitie verwacht, is er evenwel aan voor de moeite. In plaats van opzwepende, zelfs dansbare passages, houden deze muzikanten het serieuzer en zweren ze bij een zekere vorm van ernst en sereniteit.

Wat er in vergelijking met de vorige albums wel gewijzigd is, is het gegeven dat Sojourner op alle vlakken kleine tot zelfs grote stappen vooruit heeft weten zetten. Qua songwriting zitten de nummers (nog) beter ineen en zelfs bij het bepalen van de nummervolgorde is de band doordachter dan normaal te werk gegaan. Ondanks een totale speelduur van bijna een uur verslapt de aandacht nagenoeg nergens, wat grotendeels te danken is aan de eerder reeds aangehaalde vocale wisselwerking tussen enerzijds de zachte, naar gothic neigende, stem van nachtegaal Chloe Bray en anderzijds het agressieve van Emilio Crespo.

Ook het artwork verdient meer dan een eervolle vermelding. Waar de vorige albums nog gesierd werden door een schilderachtig tafereel, waarbij een kasteel of burcht centraal stond, gooit Sojourner het ditmaal over een andere boeg, meer bepaald een gigantisch uil die bewonderd wordt door twee klein ogende mensen. Klinkt vreemder dan het in werkelijkheid is, want persoonlijk kan ik het mystieke van dergelijke ‘coverart’ ten zeerste smaken.

U hoort het, op deze nieuwste telg van Sojourner valt weinig op aan te merken. De voorbije maanden waren voor heel wat mensen een ware beproeving. Laat het net nu zijn dat heel wat metalbands met zowaar hun sterkste werk tot op heden voor de dag komen of reeds gekomen zijn. Het mag ook al eens mee zitten. Nu al mogen we stellen dat 2020 de geschiedenis zal ingaan als een grand cru op het vlak van muziek. En daar weet deze nieuwste worp van Sojourner zeker zijn steentje aan bij te dragen.

Tracklist: