[smart_review]

Menig liefhebber van gotische metal zal op vrijdag 15 mei niet rouwig geweest zijn met het uitbrengen van Obsidian, het jongste album van de Britse grootmeesters van het genre, Paradise Lost, die inmiddels aan hun zestiende album toe zijn, de tweede bij Nuclear Blast.

De band kreeg de kans om zoals veel bands het tegenwoordig doen om de release naar een latere datum te verschuiven maar de heren uit het Britse Halifax bleven hun fans trouw en veranderden niets aan de datum die in volle pandemie uitgebracht werd, zeker wat het Amerikaanse continent betreft.
Paradise Lost heeft eigenlijk een genre op zichzelf gecreëerd door gothic met doom te mixen. Het ene album is wat doomier dan het andere, het gotische is er altijd bij en duistere melodieën zijn legio.

Het eerste nummer van het album, Darker Thoughts, begint vrij rustig maar na twee minuten ontbinden Nick Holmes en de zijnen hun duivels met onder andere een leuke gitaarsolo.
En het wordt niet zachter bij het begin van Fall From Grace die net als het eerste nummer stevigheid verenigt met melancholie met een refrein die lekker bekt, wellicht de reden waarom dit nummer gekozen werd als eerste single en er meteen een video voor opgenomen werd die in minder dan twee maand tijd al bijna een half miljoen keer bekeken werd.

Het derde nummer, Ghosts, werd eind april uitgebracht als tweede single en is een voltreffer voor de liefhebbers van gothic rock à la The Sisters of Mercy, dit is een nummer die wellicht wat airplay gaat krijgen op alternatieve radiozenders. Wat een lekker nummer is me dit met gaaf gitaarwerk van Greg Mackintosh en een flashback naar de jeugd van de 50-plussers onder ons. Topnummer.

Van catchy gothic rock schakelen we terug naar stevige zwaarmoedige metal met The Devil Embraced met opnieuw een apollinische start dankzij een kerkorgel en keyboards die echter al snel plaats moeten ruimen voor stevig gitaarwerk van Mackintosh & Aedy waarbij Nick Holmes cleane vocals afwisselt met ruige keelklanken.

Eens we de plaat gedraaid hebben is  Forsaken dan weer iets anders, deze keer is het begin geen kerkorgel maar een kerkkoor waarna terug wat meer koele gotische metal uit vorige eeuw uit de mouw geschud wordt.
Voor de verandering is Serinity opnieuw een stuk steviger dankzij potente riffs en sterk drumwerk van de jonge Fin Waltteri Väyrynen, allesbehalve sereen.

Ending Days gaat verder op wederom een rustige manier met beheerste zang van Holmes waarin vioolwerk haar opwachting maakt net voor een stukje meer stevigheid die echter maar eventjes duurt. Met Hope Dies Young zijn de vinyl liefhebbers al aangekomen aan het voorlaatste nummer terwijl geëindigd wordt met Ravenghast, volgens Nick Holmes één van de donkerste en stevigste nummers die de band in haar 32-jarige carrière gecomponeerd heeft. Een nummer over het bittere einde van een veldslag waarop toch nog levens opgeëist worden.

Obsidian is naar mijn bescheiden mening een prachtig album met een aantal heel sterke nummers, een album waarin doom en gothic elkaar ontmoeten en bij momenten samenvloeien.
32 jaar bestaat de band, met 4 van de 5 oorspronkelijke leden nog steeds in de band, maar het zit helemaal geen sleet op als je dit zestiende album beluistert.

De liefhebbers van duistere melancholieën worden tijdens deze pandemie op hun wenken bediend. Na My Dying Bride gevolgd door Katatonia kregen die nu dit album geserveerd. Het jaar kan op muzikaal gebied niet meer stuk voor hen.