Killitorous - The Afterparty

Label: eigen beheer

Ashley Bickx

Het leven als muzikant kan soms zeer ernstig zijn. Zo ernstig zelfs dat sommige muzikanten er absolute nood aan hebben om hun opgekropte frustraties kwijt te kunnen in een zijproject. Met die ingesteldheid zag Killitorous in 2006 het levenslicht. Dat Killitorous wel degelijk een zijproject is, blijkt ondermeer uit de productiviteit van dit gezelschap, die – op zijn zachtst uitgedrukt – te bestempelen valt als zijnde weinig productief. Gelukkig komt daar op 22 mei verandering in met de geboorte van de tweede langspeler, genaamd The Afterparty. Een plaatje dat uitgebracht wordt in eigen beheer.

Zoals reeds werd verduidelijkt, valt Killitorous te bestempelen als een zijproject, waarbij de leden hun strepen reeds verdiend hebben in zeer gevestigde waarden binnen het extremere metalgenre, zoals onder Annihilator en Suffocation. Bands die het produceren van muziek en al wat daar bij komt kijken toch zeer serieus nemen. Die (beroeps)ernst is vereist, maar kan na verloop van tijd ook beginnen doorwegen. Vandaar dat de koppen bijeen gestoken werden en Killitorous werd opgericht.

Dat bij Killitorous de fun-factor centraal staat, blijkt uit werkelijk alles: eerst en vooral wordt deze The Afterparty, net zoals diens voorganger, volledig uitgebracht in eigen beheer, waardoor deze heren aan niets of niemand verantwoording dienen af te leggen. Ten tweede laat de titel eveneens weinig aan de verbeelding over. Vermoedens die na de eerste luisterbeurt meteen op zeer overtuigende wijze bestendigd worden.

Qua thematiek handelt deze The Afterparty – zoals de naam al laat uitschijnen – over het feesten en de zware ‘afterparty’ die daar soms mee gepaard gaat. Alcohol, verdovende middelen en – in mindere mate – seks staan dan ook grotendeels centraal. Ondanks de weinig ernstige thematiek schotelt Killitorous de luisteraar op deze plaat een portie technische death metal voor de kiezen die ongelofelijk strak gebracht wordt. Het drumwerk van duizendpoot Eric Morotti is zoals vanouds weer overdonderend, maar het is vooral het gitaarwerk van tandem Aaron Homma en Nick Miller die deze plaat naar een hoger niveau weet te tillen: de riffs zijn ontzettend strak, maar het zijn voornamelijk de lang uitgesponnen, met gevoel gebrachte gitaarsolo’s die werkelijk om van te smullen zijn en zelfs een psychedelische toets weten toe te voegen. Het nummer Total Protonic Reversal vormt wat dat betreft de absolute blauwdruk.

Het enige noemenswaardige minpunt is het afsluitende nummer King Diamond Dallas Page. Op dit nummer an sich valt weinig aan te merken, maar het is de outro van maar liefst zes minuten die deze plaat met een apart gevoel laat afsluiten. De sinistere opgedraaide horrorpop is op zich prima gekozen. Alleen had deze outro met een speelduur van een minuut de plaat op een sterke remanier weten af te sluiten. Met de reeds aangehaalde zes minuten haalt de band zich echter meer frustraties op de hals dan wat anders. Een jammer gegeven, want het voorafgaande, muzikale half uur is ontzettend vermakelijk te noemen, zonder evenwel de woorden ‘weergaloos’ of ‘wereldschokkend’ in de mond te nemen.

Met The Afterparty maakt duidelijk dat deze heren van Killitorous nog lang niet klaar zijn met het componeren van muziek. Zolang de ‘goesting’ en liefde voor het vak aanwezig blijft, zal er niet snel de spreekwoordelijke brui aan gegeven worden. Op enkele kleine opmerkingen na valt er dan ook weinig negatiefs te zeggen over dit schijfje. Een aanrader voor al wie houdt van een portie niet al te serieuze, doch technisch gebrachte death metal.

Tracklist: