Trivium: What The Dead Men Say

Hughes Vanhoucke

Trivium brengt om de twee, drie jaar een nieuw album uit sinds hun ontstaan die met gemengde gevoelens ontvangen worden door zowel fans als critici terwijl die op festivals telkens iets later mogen spelen maar grote festivals afsluiten zit er nog niet in en dat steekt wat bij frontman Matt Heafy die er zich klaar voor voelt. Een aantal weken terug bracht de band uit Florida haar inmiddels negende album uit, What the Dead Men Say. Het probleem met Trivium is hun standvastigheid. De weg naar het negende album kun je vergelijken met een zware bergrit in de Alpen met drie bergpassen van eerste en buiten categorie tijdens de Tour de France.

[smart_review]

De rit begint vlak en na minder dan 50 Km rijdt Trivium op kop bovenaan de eerste col “hors catégorie”, de Ascendancy. Het ziet er goed uit, Trivium heeft drie minuten voorsprong maar dan volgt de afdaling. Als het bovenaan de Ascendancy dringen was om tussen het voltallige publiek een plaats te bemachtigen stond er in de The Crusade vallei geen kat waar net een andere ploegstrategie toegepast werd en de koplopers van het Trivium team ingehaald werden door de meute achtervolgers.

Na het relatief lang stuk vlak volgde uiteraard een stukje vlak om dan een col van eerste categorie aan te vatten en daar kwam het team uit Florida als eerste aan op de In Waves pas wat hen nogal wat punten opleverde voor de bolletjestrui. Wat volgde was opnieuw een lange afdaling gevolgd door een behoorlijk lang vlak stuk. De twee kleine bulten naar de voorlaatste col van de dag stelden niet veel voor, de Vengeance Falls en Silence In The Snow waardoor het Trivium team andere ploegen hen liet voorbijsteken.

De voorlaatste col van de dag was de The Sin And The Sentence en daar kwam Trivium opnieuw als eerste boven met behoorlijk wat voorsprong, op radio tour werd aangekondigd dat ze de bolletjestrui beet hadden en virtueel in het geel reden. Konden ze dit vasthouden tot aan de meet op de col du What the Dead Men Say?

De slotklim kunt u alvast live volgen op Radio Amped-Up.

Ondertussen heeft Trivium zich al een tijdje gedistantieerd van de metalcore van op Ascendancy en brengt tegenwoordig een melodieuze vorm van heavy metal met naar mijn bescheiden mening nog steeds metalcore invloeden naast veel andere. Volgens frontman Matt Heafy staat de band terug met beide voeten op de grond en is hun grootste doel niet meer de nieuwe AC/DC, Iron Maiden of Metallica te worden al mag het uiteraard.

Wat veel veranderd heeft in het proces van componeren van dit album zijn drie factoren bij de frontman. Tegenwoordig oefent hij veel meer met zijn gitaar als professionele gamer anderzijds is die ook vader geworden van een tweeling en horen de stemproblemen tot het verleden.

Bij de compositie van What The Dead Men Say waren er ook geen kopzorgen om een nieuwe drummer in te werken, Alex Bent kwam erbij net voor The Sin and The Sentence ingeblikt werd en leverde toen al indrukwekend werk.

Het album begint met een instrumentaal intro, IX, en wordt meteen gevolgd door de vier singles die tot op heden bij het album horen? IX is uiteraard bedoeld op het feit dat dit inmiddels hun negende album is. De intro vloeit quasi naadloos in het titelnummer waarin de melodieuze vocals samenvloeien met het sterke gitaarwerk van Corey Beaulieu. Tijdens de eerste single van het album, Catastrophy, krijgen we heel wat ritmewisselingen en opnieuw een lekkere melodie die bewijst dat de stem van Matt Heafy weer is als voorheen na jaren sukkelen ermee en vooral niet te vergeten het sterke drumwerk van Alex Bent.

Nummer # 4, Amongst The Shadows & The Stones, begint best stevig en wijkt daar niet van af gedurende de volle 5:40 minuten die het duurt, een nummer dat hoofdzakelijk opgebouwd werd door gitarist Corey Beaulieu die hier thrash, death & heavy metal samenbracht.

Bleed Into Me is de vierde en voorlopig laatste single van het album dat enigszins rustiger is dan de andere drie singles en de gelegenheid geeft wat uit te blazen en de indruk geeft om op een bepaald moment te ontploffen maar dat uiteindelijk niet doet.

Deel twee van het album of de B kant als je het op vinyl aanschaft, is het deel dat het voorlopig zonder singles moet doen en begint met het krachtige The Defiant dat een best wel lekker nummer is, thrashy en aanvankelijk minder catchy dan de voorgaande nummers met naar het einde toe een lekkere solo. Sickness Unto You exploreert andere genres en neigt op bepaalde ogenblikken naar het progressieve te gaan met wederom uitmuntend drumwerk van Alex Bent.

Een ander nummer dat aangeleverd werd door Corey Beaulieu is Scattering The Ashes waarin de gitarist zijn grootvader herdenkt die vorig jaar stierf, meer bepaald wanneer diens assen uitgestrooid werden in zee, een naar Trivium normen meer ingetogen stuk.

Het negende en voorlaatste nummer van dit album, Bending The Arc To Fear, zoekt opnieuw thrash en death invloeden op terwijl het album afgesloten wordt met The Ones We Leave Behind, nog zo’n titel die echt toepasselijk is op de periode die we momenteel wereldwijd meemaken.

Om deze wat lange review af te sluiten wil ik er nog aan toevoegen dat de artwork van het album in analogie met het album is, heel sterk dus. For the record, Trivium kwam als eerste aan op de Alpe d’Huez en nam zowel bolletjes als gele trui.

Tracklist: