Alestorm - Curse of the Crystal Coconut

Label: Napalm Records

Gillian Missinne

[smart_review]

Moet ik hen nog voorstellen? Beroemd en berucht om hun imago als feestende piraten, waar drank,vrouwen en feest het enige is wat telt. Zij leven waarschijnlijk altijd zoals wij enkele dagen op een jaar leven op een festival. Klassiekers als Keelhauled, Drink & Fucked with an Anchor worden van aan de main stage tot op de camping luidkeels meegekweeld. Hun absurde humor, de verschrikkelijk ruwe stem van Christopher Bowes en hun neiging tot volle bak feesten vormen de drie steunpilaren van al hun muziek, inclusief het nieuwe album Curse of the Crystal Coconut.

De vijf Britten brengen met z’n allen hun zelfgenoemde ‘True Scottish Pirate Metal’ en doen dat zonder franjes. Wat mij wel meteen opviel nog voor ik het album beluisterde: dit is het eerste album zonder een nummer met dezelfde titel als het album. Krijgen we dit later, of werd dit nummer eruit gelaten, of is er gewoon geen? Vreemd…

Dat terzijde, openen doen we meteen met een drieluik aan knallers. De eerste single en openingsnummer Treasure Chest Party Quest is een iets andere kijk op hun metal, met wat disco erin verweven. Dit nummer staat als een huis en is tegelijk een opgestoken middelvinger naar de haters en elitairen die Alestorm ’te commercieel geworden’ vinden. Fannybaws, de derde single, is dan weer Alestorm zoals we hen kennen. Er zitten zelfs meerdere verwijzingen in naar oudere nummers. De tekst van Chompchomp is even absurd als het klinkt. Het nummer zelf is echter redelijk thrashy en donkerder, met een stevige solo.

Tweeluik Tortuga en Zombies Ate My Pirate Ship is dan weer heel verschillend. Tortuga, met Captain Yarrface van andere piratenband Rumahoy, klinkt meer als een metalcover van een rapnummer. Op een of andere manier werkt het wel, zeker voor nu-metalfans. Het andere deel van het tweeluik is weer de echte folkkant van Alestorm, deels met dank aan de stem van roodharige engel Patty Gurdy, een hurdy-gurdy speelster die op Youtube heel veel covers, maar ook originele nummers post.

Hierna komen drie kalmere nummers, die later zullen worden besproken. Het is vooral het volgende nummer, Pirate Metal Drinking Crew, die mij zal bijblijven aangezien dit een echte meezinger is. Alles en iedereen die ze tegenkomen wordt beledigd. Op zich geen ijzersterk nummer, maar het valt wel op dat ze hiermee fun hebben gehad en dat werkt toch aanstekelijk.

Ten slotte wil ik zeker Wooden Leg part II individueel bespreken. De opvolger van het wederom absurde, doch geprezen Wooden Leg is een waar epos. De intro heeft een serieuze Star Wars-vibe, om dan om te schakelen naar een stevige portie black metal en uiteindelijk terug om te slaan naar iets rustigere maar nog steeds stevige metal. Slaan en zalven is de opzet van dit 8 minuten durende meesterwerk, en zelfs de 8-bit brug is een positieve bijdrage aan dit nummer. Ik durf zonder enige vorm van ironie te zeggen dat dit op muzikaaltechnisch vlak het beste nummer is dat Alestorm ooit gemaakt heeft.

Helaas zijn er ook mindere punten aan elk album. Ik heb die zoals beloofd bewaard voor het laatst, ook al bevinden ze zich in het midden (en 1 op het einde). Dit is omdat ik er praktisch niets over kan zeggen, zo vreemd is het. De nummers Call of the Waves, Pirate’s Scorn, Shit Boat (No Fans) en afsluiter Henry Martin zijn hoofdzakelijk filler nummers. Zonder deze nummers zou het album maar een dik halfuur duren, maar eerlijk gezegd zou het waarschijnlijk beter zijn. Shit Boat heeft misschien wel potentieel als opvolger van Fucked with an Anchor: Een kort, obsceen nummer met een leuke melodie en aanstekelijk ritme. Jammer genoeg is het niet genoeg uitgewerkt hiervoor.

Al bij al is dit wel een goed album, met enkele uitschieters, maar de vier genoemde zwakke nummers trekken het album wel naar beneden. Een must voor iedere fan, voor de anderen zou ik eerst streamen alvorens tot aankoop over te gaan.

Tracklist: