[smart_review]

Onlangs schafte ik me de jongste dubbele lp + cd aan van Pure Reason Revolution. Wie? Pure Reason Revolution dus, een Brits duo die opereert vanuit Berlijn en progressieve muziek brengt, progressieve rock, geen metal echter. De cover van het album, een doek van de Britse Jill Tegan Doherty, intrigeerde me toen ik aan het browsen was op de site van InsideOut en ging tussendoor het album beluisteren op YouTube. Aangename verrassing. Een ontzettend aangename verrassing.

Wie van prog metal houdt zou dit ook best mooi kunnen vinden want eer ik de plaat bespreek moet ik kwijt dat Eupnea een pracht van een album is na acht jaar stilte rond het Brits duo Chloë Alper en Jon Courtney. Porcupine Tree en Steven Wilson fans zullen met dit werk zeker aan hun trekken komen.

Inderdaad, bijna tien jaar heeft de band stilgelegen wat Pure Reason Revolution betreft. Vorig jaar kwam het stichtend duo terug samen ter gelegenheid van Midsummer Prog Festival in het Nederlandse Valkenburg waar de band zijn eerste album uit 2006 integraal speelden en zo ging de bal aan het rollen al had Jon Courtney eerder al met ideeën gekomen bij Chloë Alper toen hij een nieuw album wou componeren voor zijn andere band Bullet Height.

Het album bestaat uit zes nummers goed voor net geen 48’ prachtige moderne prog rock en keert met Eupnea terug naar de oorspronkelijke stijl van de band waarbij de elektronische duistere kant best wel achterwege blijft. Alternatieve rock en zelf pop maken op bepaalde momenten hun opwachting al is dat best wel gering en absoluut niet storend, de plaat is op andere momenten ook een stuk steviger dan eender welk eerder werk, zeker wat gitaren betreft. En de elektronica blijft maar de duistere kant van eerdere albums is volledig verdwenen en ondanks een droevig verhaal schuilt achter het album klinkt deze heel positief.

De eerste single die uitgebracht werd kreeg de titel Silent Genesis mee, een single van niet minder dan tien minuten en twintig seconden die echt sneller geschreven werd dan je zou kunnen denken, het duo Jon Courtney en Greg Jong schreef de muziek in Berlijn terwijl zangeres en bassiste Chloë Alper in Londen de vocals finetunede. Het resultaat werd wat je hieronder kunt horen, een eclectisch nummer die een eclectisch album voorstelt met invloeden van Pink Floyd tot Smashing Pumpkins passerend langs Fleetwood Mac en Porcupine Tree.

Het meest heavy nummer is wellicht wel Ghosts & Typhoons waar er ook sporen van doom in terug te vinden zijn, een nummer die begon van scratch in het brein van Jon Courtney en vervolgens verder ontwikkeld werd met opnieuw Greg Jong die in een ver verleden ook deel uitmaakte van de band en op dit album aan verschillende nummers zijn bijdrage leverde.

Vreemd genoeg in deze Coronatijden gaat het album hoofdzakelijk over monitors in hospitalen nadat de dochter van Chloë Alper te vroeg geboren werd en aan ademtoestellen lag op de intensive care afdeling, en wel heel erg toeval terwijl het album middenin de COVID-19-pandemie verscheen. Aan de binnenkant van de gatefold platenhoes is er een tekening te zien van longen. Jessie, Chloë Aper’s dochter, is nu een flinke tweejarige gezonde meid.

De band heeft voorzien op tour te gaan in oktober maar of dat zal doorgaan is een groot vraagteken. In ieder geval is deze plaat wat mij betreft de comeback van het jaar 2020.