Huntsmen - Mandala of Fear

Label: Prosthetic Records

Eef

[smart_review]

Werd bij het debuut nog de term ‘Americana metal’ aan de band, Huntsmen, toegemeten – een stijl van metal met Amerikaanse folkinvloeden – dan mag dit bij de opvolger, Mandala of Fear, alweer worden weggeborgen. Huntsmen klinkt op de opvolger volwassener, straffer en grootster. Een beetje zoals Elder, maar beter. Veel beter.

Verschoning. Opener, Ride Out, klinkt heel zacht melodieus, met een al even melodieuze samenzang (denk aan bijvoorbeeld Yes) tussen zanger/gitarist Chris Kang en frisse aanwinst, zangeres Aimee Bueno. We horen al graag eens een tweestrijd tussen man en vrouw. Zanggewijs dan. Het is evenwel wennen aan deze stijl, al is dit nu niet echt een onoverkomelijk euvel, mede doordat drummer er op tijd, met zijn door merg en been gaande schreeuw, komaf mee maakt. Ray Knipe, kan niet enkel goed schreeuwen, hij is ook een verdomd goed drummer; hij houdt de gitaren strak aan het lijntje, waardoor het geheel een hardere sound krijgt. Dat deze nog eens goed in de mix staan, is een meesterzet van de producer van dienst.

Bij de tweede track, Colossus, krijgen we de nog één keer, de ondertussen gewoon geworden, samenzang, om er dan voorgoed afscheid van te nemen en voluit voor de richting van de sludge, doom en stoner te gaan. Wat zit deze muziek toch fantastisch in elkaar. Wat Huntsmen doet met het einde van Colossus is niks minder dan fenomenaal: de kabbelende bas die aangevuld wordt door al even kabbelende gitaren, voortgedreven door een dubbele basdrum. Al vele malen gehoord, nog nooit zo mooi als hier.

En zulke fijne vondsten gaan we nog veelvuldig horen op deze schijf.

Vandaar mijn vergelijking met Elder: lange tracks met hier en daar enkele heel mooie gitaarsolo’s. Alleen durven de stukken naar en tussen deze prachtige intermezzo’s bij Elder wel eens een saaie trip zijn. Niet zo bij Huntsmen: de band maakt echte songs, aangevuld door die prachtige intermezzo’s.

En er is plaats voor elk individu op deze plaat. Bij het begin van Pirates of the Waste mag bassist Marc Stranger-Najar zijn kunstjes tonen, wat resulteert in een wel heel straffe baslijn. Ik vermoed dat de leden van Huntsmen geen sukkelaars zijn op het gebied van muzikaliteit. Heel straffe composities zo frivool en fris laten klinken. Het is niet iedereen gegeven.

Het moet gezegd dat Mandala of Fear, met zijn 1 uur en 18 minuten, een hele zit is geworden, al is er zeker voldoende afwisseling aanwezig (tot rust komen kan altijd met instrumentaaltjes zoals Atomic Storms, Hill People Drugs of Loss). En als je ongeveer in het midden van de schijf afkomt met banger, en persoonlijke favoriet, A Nameless Dread, dan vraag je je af of dit hoge niveau wel kan aangehouden tot het eind.

Wel het kan. De twee langste nummers van de plaat (Awake at time’s End en The Swallow) moeten dan de revue nog passeren en je raadt het al: meesterwerkjes op bestelling.

Bon, genoeg tijd verloren. Het is misschien beter dat we nu stoppen met lezen (ik zal stoppen met schrijven) en Mandala of Fear gaan beluisteren: geniet van, pakweg, God Will Stop Trying (wegens geen andere video online), met een wervelende solo van Kirill Orlov (omdat deze virtuoos nog niet vernoemd werd. Schaam op ons! Bij deze).