The Ghost Inside - The Ghost Inside

Label: Epitaph

Anomander

[smart_review]

Soms kom je verhalen tegen die de rillingen door je ruggengraat doen schieten, waarbij de haren rechtovereind staan op je armen en de tranen in je ogen. I present to you: The Ghost Inside.

Ik ontkom er niet aan om kort even in de geschiedenis van deze hardcoreband uit Los Angeles te duiken, om deze review in de juiste context te plaatsen.

In de morgen van 19 november 2015 is de tourbus van de band onderweg naar zijn volgende gig als het noodlot toeslaat. Nog geen vijftien kilometer buiten El Paso, Texas, klapt een vrachtwagen met aanhanger frontaal op de bus met daarin de band en crew. Beide chauffeurs bekopen de klap met hun leven, de ravage was enorm. Naast de enorme emotionele schade die het ongeluk met zich meebrengt, lijkt de fysieke schade aanvankelijk niet te overzien. Gebroken enkels en wervels bij zanger Vigil, maar vooral het verlies van een been bij drummer Andy Tkacyk leek de nagel in de kist voor deze band. De wereld stopte even met draaien voor deze mannen en de vraag was of er überhaupt een weg terug zou zijn voor The Ghost Inside.

Als verstokte fan de band volgde ik de jaren erna religieus de posts op social media. De kleine lichtpuntjes, de lange weg naar revalidatie, de lijdensweg die door deze gasten werd ondergaan met een continue gevoel van positieve kracht en onuitputtelijk uithoudingsvermogen. Het waren de kwaliteiten die deze band sowieso altijd al aantrekkelijk maakte en dat het nooit een cliché was geweest werd duidelijk toen na vier loodzware jaren de band éenmalig het podium beklom in Los Angels om te zien wat er nog over was, wat ze de trouwe fans nog konden bieden. Die show, al moest ik hem op YouTube volgen, zal ik mijn leven lang niet vergeten. TGI was BACK!

En dan volgt het nieuws: er komt een opvolger van het door mij zo innig geliefde Dear Youth, de plaat wiens tour het gruwelijke ongeval teweeg bracht. Nieuwe muziek van een band die door sommigen, wellicht de meesten was afgeschreven. Zit je stevig in je stoel? Ben je er klaar voor? Gooi die fucking stoel dan maar aan de kant dan en laat je emotie de vrije loop, want The Ghost Inside grijpt je en laat je niet meer los!

Of het zo bedoeld is, zal ik ooit eens aan de mannen moeten vragen, maar het self titled album begint met de intro track 1333, waarop je, voor de zekerheid, meteen geconfronteerd wordt met de onmiskenbare, moddervette drumsound van Tkacyk. Wat een klapper! Vigil’s inzet met de nu al legendarische lyric: ´TGI. From the ashes brought back to life!’ doet meteen mijn bloed sneller door m’n aderen pompen. Dit raakt me recht in m’n hart.

Tijd om de kraan dan helemaal open te draaien dan en de opvolger Still Alive klapt er in met een nekbrekend tempo en alle sleutelelementen die een hardcoretrack van formaat nodig heeft; een geweldige meezingchorus, een slopende beatdown en een climax om je even helemaal op leeg te gooien in de pit. Man! Dan is het album nog maar anderhalve track onderweg…

De rechtervoet gaat dan even van het gas af met The Outcast en de melodie waar TGI bekend om staat komt om de hoek kijken met een heerlijk, ongrijpbaar gitaargeluid dat haast als achtergrond van het overige geweld dient. De breakdown, als die dan toch, onvermijdelijk, door m’n headset beukt, koste me direct mijn bureaulamp. Schroef alles dus maar vast en zet je oma’s erfstukken even aan de kant, mocht je daar emotioneel aan gehecht zijn.

Het album voelt dan al aan als of er ooit een tweede versie van Dear Youth uit was gebracht met B-sides die stuk voor stuk A-sides hadden moeten zijn. Drie tracks die me zo weer meeslepen naar het randje van m’n zelfcontrole om me er vervolgens kei hard overheen te trappen.

De teasetrack Pressure Point kon ik inmiddels al van voor tot achter meeschreeuwen, de buurvrouw nam het me vast niet in dank af, maar dan moet ze met deze regen ook maar binnenblijven. Corona? Hallo! Blijf gvd binnen om een The Ghost Inside-plaat te luisteren. Raar mens.

Pressure Point is ook het punt op de plaat waarbij er wat getweakt wordt aan de sound die zou bekend was en waar er wat progressie te bespeuren valt. De track begint haast als een deathmetaltrack, ik hoor er ook wat In Flames in terug (voordat dat helemaal mis ging gelukkig…). De gillende gitaren in de bridge doen dan weer denken aan Caliban. De track eindigt met de loodzware uithalen van een sloophamer in de handen van een uit de kluiten gewassen bouwvakker… dat gaat pijn doen in de pit.

Met Overexposure begint dan de volgende ‘helft’ van de plaat waarin de melodie even de overhand neemt en waarbij de cleane vocalen, zoals we die nog niet veel vaker gehoord hebben op een TGI-release een stuk prominenter worden. Ik moest er wel even aan wennen, maar als fan van het wat oudere werk van A Day To Remember (denk aan: Sticks & Bricks) en Killswitch Engage vergde het niet heel veel aanpassingsvermogen om bij de tweede luister beurt al hakkelend de choruses mee te zingen, toch ook weer fijn voor de buuf. Deze vocalen komen echt perfect samen op de track Make or Break trouwens, waarbij de harsh en clean vocals in perfecte harmonie naast elkaar lopen. Dat is nondeju zo lekker.

Ik doe normaal niet aan track by track reviews. Het wordt wat lang, mensen moeten dat voor zichzelf maar gaan horen, maar ik kan bij deze plaat niet anders. Elke track is op zich zelf een juweeltje en een paragraaf meer dan waard in dit geval. Het is de moeite ook meer dan waard, dus even doorbijten en doorlezen dus! We zijn er bijna.

Unseen is het wat introverte en meer atmosferische nummer van het album, het neemt je dieper mee in de gedachten van Jonathan Vigil om vervolgens weer terug te klimmen naar het licht. Een betere metafoor dan de reis die band doormaakte om terug te komen op dit niveau ga je niet vinden. Het somt het allemaal op en laat je in vier en een halve minuut even deelgenoot zijn, krachtig spul die Fisherman’s Friend. Deze track had het album af kunnen sluiten, maar gelukkig zijn er nog wat kleppers te gaan.

Over One Choice kan ik iets korter zijn van stof. Als je het voor elkaar krijgt om onbewogen te blijven bij een refrein dat meezingt als een verjaardagsliedje met een tekst die niet meer hardcore zou kunnen zijn al zou het op Roger Miret’s aars getatoeëerd staan, ga dan gauw een K3-cd kopen en geniet met volle teugen. “I won’t bend, I won’t break, through the darkest of days, I remember, I survive I don’t surrender!” Ik zie je, up front, in de pile on, met m’n vuist hoog. Damn!

Phoenix Rise en het daarop volgende Begin Again dienen wat mij betreft vooral als tussengerechten die je klaarstomen voor het ultieme klapstuk waar het album mee wordt afgesloten, maar daar zo meer over. Phoenix Rise is weer een track die bol staat van de sferische riffs en moet het hebben van de moddervette breakdown rond de anderhalve minuut die wordt ingeleid met de tekst: …WITH THE WAR WITHIN!! Doe maar vast een paar passen terug als die pit je iets te heftig wordt… dat wordt borstelen. De bridge is niet helemaal mijn ding, ik geef het toe, maar wat rust in de tent kan zo nu en dan ook weer een snak naar adem zijn voor wat er op komst is.

Begin Again is waar het album voor het eerst een dipje maakt wat mij betreft. Het is allemaal iets te licht en frivool aan het begin en de poppunkvibe die de openingsriff bij me doet opleven is niet helemaal waar ik dit album voor op zou zetten, al past het wel naadloos in de levensloop van deze plaat. Op die manier is het eigenlijk ook weer de perfecte setup voor de afsluiter. Het onnavolgbare Aftermath.

Na 5 jaar teren op Dear Youth was Aftermath het eerst vastgelegde wapenfeit dat TGI met de wereld deelde. 5 jaar lang knokten deze mannen met hun hele hebben en houden, gingen ze door diepe dalen en gooiden ze alles in de strijd om met deze track te laten weten: Life’s swinging hard, but TGI’s swinging harder! Aftermath deed mijn huis op z’n grondvesten beven toen ik, drie na de release, het voor het eerst aandurfde de track te draaien op standje 11. Met een clip die me met een brok in m’n keel achterliet en een slopende sound die niets aan het twijfel overliet…The Ghost Inside is terug en beter dan ooit tevoren.

Het album zal voor altijd met die noodlottige dag verbonden zijn. Het is dan ook niet verrassend dat bij elke track je even denkt aan wat zo’n klap met je doet en hoe zich dat terugvertaald in je muziek. Het is moeilijk los van elkaar te zien en toch, al is het de rode draad, voelt dit album vooral als een volgende stap in het leven van deze band.