Battle Born - Battle Born

Label: Self-released

Gillian Missinne

[smart_review]

Na de Playstation 3, Playstation 4, Xbox 360, Xbox One, Playstation VR, Nintendo Switch, PC, mobiele en mogelijks zelfs smart-koelkast release van het epische Role Playing Game The Elder Scrolls: Skyrim was de wereld nooit meer hetzelfde. Zeker niet voor deze vijf Britse heerschappen. Meer nog, zij vormden zelfs een powermetalband met Skyrim, en The Elder Scrolls, thema. Is Skyrim en power metal een geslaage combinatie? You betcha!

Skyrim. Land of the Nords, on the continent of Tamriel. Dagen van mijn leven heb ik gespendeerd in die virtuele wereld. De burgeroorlog, de draken, de verschillende broederschappen met al hun uiteenlopende doen, allemaal hebben ze mij meegesleept. Die begenadigde datum van 11/11/11 zal ik nooit vergeten. Het is dan ook geen wonder dat ik de redactie vroeg om Battle Born (genoemd naar een bekende familie in Skyrim) te contacteren betreffende hun zelf getitelde én zelf gereleasede ep.

Het album zelf begint met een aanstekelijk nummer die verschillende herinneringen oproept aan verschillende bands. Vooral de theatrale vocals en de galopperende gitaren doen denken aan bands als Twilight Force. Het niveau gaat een beetje de hoogte in met het volgende nummer, mede omdat het meer gevuld lijkt. De klassieke powermetal staple met keyboards, een herkenbare melodie en een stevige openingssolo past op 80% van de typische European power metalbands hun albums. Deels ook omdat het een typisch ‘we love metal’-nummer is. Clichés zijn clichés voor een reden, zeg ik altijd, ze werken. Er is alleszins geen enkel cliché uit de weg gegaan.

De nummers bevatten allemaal een hoog meezinggehalte en opzwepende solo’s. Zo ook het derde, meer verhalende derde nummer ‘Man of War’. De titel heeft zijn naam niet gestolen, als je denkt waar die vandaan komt. Dat derde nummer wordt gevolgd door alweer een cliché: de power ballad. De jaren tachtig liepen er vol van, en deze kan daar ook zo in terecht. Dit is echter geen echte liefdesballad, maar is iets tragischer. Het nummer vertelt het verhaal van marcherende soldaten die verlangen naar het einde van de oorlog (de burgeroorlog in Skyrim) , om zo hun mooie thuisland in ere te kunnen herstellen. Liefdesballads zijn niet alleen maar geschreven voormannen en vrouwen, maar in dit geval dus ook voor een fictief land.

En zo zijn we alweer bij het vijfde en laatste nummer beland. Als elk nummer van dit niveau was, dan had dit album zeker op zijn minst een 80 gekregen. Een rustig, perfect opbouwend nummer. Later wordt er ingevallen met keyboard en snedige gitaren. De bas is in dit nummer ook een stuk prominenter dan in de rest van het album. Hierdoor is er een agressievere ondertoon, wat gecontrasteerd wordt met zowaar wat Ghost-invloeden. Het tweede deel van het nummer, na een prachtige keyboardsolo gevolgd door een snedige gitaarsolo, is een heel stuk trage om dan op een epische noot te eindigen. Dit alles past perfect bij Sovngarde, wat zowat het Valhalla van Skyrim is: het hiernamaals voor krijgers.

Al bij al is dit album niet slecht. Afgezien van het laatste nummer, kan ik het helaas ook niet goed noemen. Ik denk persoonlijk dat het komt omdat ik niet zo opgezet ben met de stem van zanger Jack Reynolds. Om een of andere reden kan die mij niet meeslepen zoals bijvoorbeeld Hansi Kürsch dat kan. Op instrumentaal vlak zit alles wel snor, en ondanks alle clichés zijn de nummers an sich ook zeker niet slecht. Het contrst met het laatste nummer was misschien iets te groot, waardoor ik minder van de eerste vier kon genieten bij volgende luisterbeurten.

Tracklist: