[smart_review]

Eind april verscheen via Century Media een album die mijn aandacht trok omwille van het artwork, eentje met een seventies look ondanks ik eerder moderne metal beluister. Een album van de band The Alligator Wine. Nog nooit had ik van hen gehoord, niettegenstaande die al sinds 2016 aan de weg timmeren.
Na verder onderzoek blijkt de band met een Amerikaanse funky en groovy sound afkomstig te zijn uit het Duitse Zwarte Woud. Twee luisterbeurten dwongen mij ertoe deze review te schrijven van Demons of the Mind.

Op de hele plaat die de titel kreeg van een horrorprent uit de seventies staat niet één riff, niet één gitaar of bassnaar werd aangeraakt voor de opnames van dit album niettegenstaande de zanger bij zijn vorige band de akoestische gitaar hanteerde. De band wiens naam een nummer is van Screamin’ Jay Hawkins bestaat eigenlijk maar uit twee leden, Roberto Vitacca die elf jaar bij de Duitse gothic metalband Lacrimas Profundere frontman was, en bluesfanaat Tomas Teufel. De eerste nam de zang en alles wat met klavieren te maken heeft voor zijn rekening, met een prominente rol voor de Hammondorgel, terwijl zijn duivelse kompaan zorgde voor het funky drumwerk naast ook percussie en zang.
Psychedelische vintage muziek met een moderne ondertoon, vrij funky en groovy met hier een daar een vleugje gothic rock à la HIM en een tikkeltje blues uit de Amerikaanse swamps.
Hoewel de muziek seventies invloeden kent, klinkt die desondanks hedendaags en niet cheesy en old school, muziek met een aantal nummers die je echter wel op de dansvloer kan krijgen, zeker als je van het type bent die nooit op een dansvloer te vinden is zonder het zelf te beseffen en het moet horen van vrienden na het feestje.

Het album bevat tien songs of eigenlijk negen plus een tweede editie van het eerste nummer, Shotgun, dat ontegensprekelijk één van de beste nummers van dit debuutalbum is al is dit werk in zijn geheel meer dan prima. Voodoo is ook zo’n meeslepende track die ervoor zorgt dat je ledematen in actie laten komen. Idem dito wat Ten Million Slaves betreft maar dan met bij momenten een latino bijtoon, mijn favoriet nummer van de plaat, de latino vibe is daar uiteraard niet vreemd aan. Disco meets hardrock.

Middenin de plaat start The Flying Carousel stevig waarna wat gas wordt teruggenomen en vervolgens de ritmes afwisselt. Lorane even voorbij halfweg de plaat is een duister nummer met een rustig melancholisch tempo, een vorm van een pauze die echter voorbij halfweg wat steviger wordt. Een nummer over twee moeders hebben, een trip naar een dubbele leemte, die het meest krampachtige en donkerste deel van de ziel opzoekt.
Naar het einde van het album krijgen we de tweede single van Demons of the Mind, Mamãe (Moeder in Braziliaans Portugees), een vrij psychedelisch en vooral uptempo nummer die me op bepaalde momenten deed denken aan Zeal & Ardor.

Demons of the Mind is drie kwartier lang sfeervolle muziek die we helaas niet live aan het werk kunnen zien door de pandemie al is er een korte tour gepland in Duitsland tijdens de maand oktober. Het vinyl album met cd als bonus is te verkrijgen voor amper 17 €.