De trouwe lezers onder ons zullen eerder deze week al opgemerkt hebben dat wij, bij Amped-Up behoorlijk wild zijn van de nieuwste worp van Currents. The Way It Ends werd namelijk niet voor niets uitgeroepen tot album van week 23. The Place I Feel Safest maakte enkele jaren geleden al duidelijk dat deze gasten heel wat in hun mars hadden. Nu, drie jaar later, is het tijd voor het langverwachte vervolg. The Way It Ends verscheen een kleine week geleden via Sharptone Records, nota bene op dezelfde dag dat de helden van The Ghost Inside hun onverhoopte terugkeer met een ware banger officieel maakte. Desalniettemin ontsnapte Currents niet aan onze aandacht, integendeel…

De laatste jaren schieten de metalcorebands al paddestoelen uit de grond. Het kaf van het koren scheiden is, naast een noodzakelijk kwaad, eigenlijk ook gewoon een heerlijk werkje. Niemand is namelijk te oud en wijs genoeg om bij te leren. Zo verging het menig liefhebber van metalcore drie jaar geleden, wanneer Currents zijn officiële debuut op de wereld losliet. Fijn, creatief en ingenieus waren maar enkele van de vele kernwoorden om het debuut van dit gezelschap te omschrijven. Toch was er nog genoeg ruimte voor progressie.

En gelukkig maar, want Currents is de voorbije drie jaar volledig tot ontplooiing gekomen: het vele touren in combinatie met het obligate volwassen worden, heeft deze Amerikanen absoluut geen windeieren gelegd. In nagenoeg ieder facet heeft Currents niet een, maar meerdere stappen vooruit gezet, gaande van songwriting tot de muzikale capaciteiten.

Dat Currents er weinig doekjes om windt, wordt na een (verplichte) akoestische intro, voorzien van een ‘spoken word’ passage, meteen duidelijk met het nummer A Flag To Wave. Een song die meteen duidelijk maakt waar deze band voor staat: technische, zelfs progressieve metalcorepassages, een aanstekelijk, doch stevig genoeg refrein en breakdowns van om van te watertanden. Poverty Of Self is zowaar nog agressiever dan de openingstrack en neigt op geregelde tijdstippen zelfs naar deathcore.

Met het geniale Monster bereikt deze plaat een eerste absoluut hoogtepunt. Het inventieve, bij momenten haast experimentele gitaarspel, gecombineerd met de furiositeit van beenharde metalcore en het licht gevoelige, pakkende refrein, maakt van deze track een ware parel. We beginnen zo stilaan te vrezen dat Currents na de eerste drie tracks al heel wat kruid verschoten heeft…

In zekere zin blijkt dit ergens wel correct te zijn: gedurende het middenrif van deze The Way It Ends komt de nadruk meer op het verwerken van donkere, negatieve gevoelens te liggen, waarbij we eerlijk moeten concluderen dat niet iedere track dezelfde impact heeft als het eerste drieluik. Gelukkig maken ‘bangers’ als Kill The Ache en Origin veel goed.

Het tweede, absolute hoogtepunt heeft Currents opgespaard voor het finale slotakkoord. Op het ogenblik dat we een soort van gezapige outro verwachten, bezorgt de band ons met het nummer Better Days puur kippenvel. Een retrospectief nummer, waarbij alle sterke eigenschappen van dit jonge, talentvolle collectief volledig tot uiting komen. De lyrics worden hierbij eveneens naar een eenzame hoogte gestuwd. Een gedurfde maar gedroomde afsluiter voor een plaat als deze.

Met The Way It Ends is 2020 wederom een ongelofelijk sterke release rijker. Nu al kunnen we stellen dat het samenstellen van de eindejaarslijstjes een nagenoeg onmogelijke opgave zal worden. Currents bewijst met deze langverwachte opvolger tot de top in het genre te behoren. The Way It Ends bevat enkele knaller van tracks die zich op eenzame hoogte binnen het metalcore landschap bevinden. Gelukkig moeten we stellen dat er nog steeds ruimte is voor, zij het lichte, progressie. Een vaststelling die we alleen maar kunnen toejuichen, want Currents kennende zal met album nummer drie de lat nog wat hoger komen te liggen. Meesterlijk plaatje!

Tracklist:

1. Never There
2. A Flag To Wave
3. Poverty Of Self
4. Monsters
5. Kill The Ache
6. Let Me Leave
7. Origin 
8. Split
9. Second Skin
10. How I Fall Apart
11. Better Days