Saints of Death - Ascend to the Throne

Label: Frontier Records

Gillian Missinne

[smart_review]

Wanneer je ziet dat een band met vier personen is, dan zijn er verschillende opties van bezetting: Zanger, gitarist, bassist en drummer zoals Inglorious en Spoil Engine is een optie. Een andere veel voorkomende is een zanger/gitarist, lead gitarist, bassist en drummer, met Trivium als perfect voorbeeld. Saints of Death denkt niet aan wat gangbaar is. Zij beslisten om twee bassisten aan te nemen, samen met een gitarist en een drummer. Een van die bassisten, frontman annex reus van meer dan 2 meter Twan Holliday, bespeelt zelf een achtsnarige (u leest het goed) bas terwijl hij de vocals verzorgt. Een innovatief allegaartje, dat kunnen we je verzekeren.

Wanneer de promo in de bus viel, stond erbij “For Fans of Motorhead, Lamb of God & Pantera”. Een op het eerste zicht vreemde combinatie, maar als Motörhead fanboy kon ik niet anders dan die aan te nemen. Door de beschrijving te lezen, werd mijn interesse nog meer gewekt. De hoge verwachtingen omtrent de dubbele basgitaar werden gekoppeld aan een combinatie van death, thrash en groove metal, met een vleugje doom.

De intro was mij een beetje te oorverdovend om goed te zijn, als een soundtrack van een B-klasse horror film. De vocale uppercut die meteen daarna volgt, doet meteen het Motörheadlampje branden. Twan zijn stem kun je het best vergelijken met Lemmy die zich waagt aan death metal screams, grunts en growls. Door het kamervullende geluid van beide bassen, die prachtig gemixt zijn overigens, en de snelheid van de drums en gitaar wordt het thrashy aspect stevig in de verf gezet tijdens het eerste echte nummer, tevens ook de titel song.

De thema’s van de muziek zijn al even snedig en agressief al de muziek zelf. Deze variëren van jezelf naar de top werken, tot de hebzucht van de bedrijven en oorlog. Het groovegehalte gaat stevig de hoogte in met de nummer Watching me Die en God can’t help you now, zonder de oorspronkelijke thrashy death vibe te verliezen. Persoonlijke favoriet Repentance is de drager van het reeds genoemde vleugje doom, ook weer in combinatie met hun ondertussen kenmerkende groovy thrash met death invloeden. Voorlaatste nummer You Can Run But You Can’t Hide is een ode aan de old school horrorfilms, de slashers à la Scream, Friday the 13th, Halloween en Nightmare on Elm Street.

Thematisch gezien valt het laatste nummer, Soldiers of Metal een beetje uit de boot. Aan de titel alleen al had je als lezer waarschijnlijk al geraden dat het een ode aan metal en metalheads is. Je hebt maar half gelijk. Enerzijds is het een ode aan de solidariteit en gevoel van broederschap onder ons onderling, maar anderzijds is het ook een stevige vorm van kritiek op de zogenaamde ‘elitists’ die beweren dat iets ‘niet metal’ is wanneer het niet in hun kraam past. Denk hierbij aan de klassieke ‘Trve Cvlt’ black metal fanatiekelingen, die alles wat daar niet onder valt als matig beschouwen. Die zogenaamde elitists worden met de grond gelijk gemaakt en de metalwereld, die volgens hen vooral bestaat uit outcasts, wordt opgeroepen om samen te klitten because united we all stand together, divided we all fight alone.

Dit album zit heel goed in elkaar. Zowel de structuur van het album op zich, maar ook de nummers is goed op voorhand uitgewerkt. Daarnaast is de dubbele bas-aanval een geslaagd experiment. Kopppel dat dan nog eens aan de thema’s van de muziek, de verschillende invloeden die samenkomen tot een geheel eigen stijl én Twan zijn soms ronduit angstaanjagende stemgeluid en je hebt een winnaar. Naast de intro die mij niet beviel, is het enige andere minpunt aan dit album dat het te kort is. De kaap van het halfuur wordt zelfs niet gehaald en daardoor bleef ik een beetje op mijn honger zitten. De muziek die er wel is, is zo extreem goed dat ik niet anders kan dan een hoge score te geven.

Tracklist: