Black Orchid Empire - Semaphore

Label : Long Branch Records

71.6

Vanpevenaeyge Carly

[smart_review]

De Britse band Black Orchid Empire is met Semaphore al aan zijn derde album toe; na debuutalbum Archetype uit 2016, volgde twee jaar later Yugen.

Black Orchid Empire maakt enorme gedenkwaardige rockmuziek die wreed geweld combineert met intense melodieuze schoonheid. Hun technische onbevreesde complexe grooves en gigantische meezingrefreinen hebben hen al een wereldwijde fanbasis opgeleverd. Met Semaphore brengen ze nu een sci-fi conceptalbum op de markt waarmee ze hun muzikale grenzen nog maar eens verleggen.

Emissaries mag dit album openen, maar is met zijn 53 seconden eigenlijk een beetje een intro. Dreigend startend en een Star Trek-achtige stem, leidt je het album in. Waarna de toon direct gezet wordt met Singularity. Een krachtig nummer dat wat popinvloeden heeft, maar toch krachtig wordt onthoofd door zijn progressieve invloeden. De tracks variëren gemiddeld tussen de 1.05 en 3.30 minuten, waardoor de nummers in een sneltempo voorbijgaan. Dit is zeer positief, want zo krijg je de soms moeilijke opbouw van de song toch nog makkelijk doorgeslikt. Uitzonderingen op deze regel zijn Evergreen, de eerste single die dit album voorafging. Een nummer dat met zijn wispelturigheid van riffs en melodieën een beetje moeilijker binnenkomt dan de rest van de tracks. Een nummer dat handelt over een weelderig groen eiland, de laatste bewoonbare plaats op een planeet, gerund door de elite.

Nog een uitzondering is de tweede single Winter Keeps Us Warm. En uitzondering mag je wel heel concreet nemen. Een semi ballade waarbij het refrein zowat de stevigste momenten zijn. Nog eentje die voorbij de vier minuten gaat is Motorcade. Eén van de zwaarder nummers op dit album. Uiteraard maakt dat het refrein terug alles weer redelijk beluisterbaar is. Vooral de doordringende bas speelt hier een hoofdrol. Death From Above is de derde single die BOE gelost heeft van Semaphore. Terug met een doordringende baslijn die een hoofdrol opeist en een paar progressieve toetsen die het tempo terug omlaag trekken. Een vergelijkbaar nummer is Red Waves. Hier krijgt de gitaar een glansrol toebedeeld waardoor het iets meer naar de alternatieve rock neigt.

Dust is dan een combinatie tussen de twee voorgenoemde instrumenten, bijgestaan door de zuivere stem van Paul Visser, die perfect weet hoe zijn stem te laten klinken zodat hij zich niet laat verrassen om te schreeuwerig over te komen. Afsluiten doet Black Orchid Empire met Crash. Een redelijk zacht nummer met veel distortion. En net als de start van dit album, geheel passend bij het concept, nauw aanleunend bij de sciencefiction die als een rode draad doorheen het album fietst. Om met dreunende logge beats plots een einde te maken aan een geslaagd en muzikaal prachtig album.

Fans van Deftones, Biffy Clyro, Alter Bridge of A Perfect Circle gaan bij Black Orchid Empire zeker aan het goede adres zijn.

Tracklist: