[smart_review]

Brazilië staat vooral gekend als het land van de Cavalera’s en van stevige bands als Nervosa en Krisiun. Met Electric Mob is er echter een nieuwe grootheid opgestaan die een volledig andere weg heeft ingeslagen. Met hun seventies- en country infused hard rock die menig nostalgisch hart sneller doet slaan. De bluesy vibe die erin zit, draagt alleen maar bij aan de kracht van dit album. Fans van Inglorious en Black Stone Cherry zullen bij dit album hun vingers, duimen en sommigen zelfs tenen aflikken.

Electric Mob werd pas in 2016 gevormd in Curitiba, Brazilië door ene Renan Zonta. Als deze naam een belletje doet rinkelen, komt dat door zijn alom geprezen deelname aan The Voice Brazil, waar hij met Highway to Hell meer dan 2 miljoen kijkers op YouTube heeft gehaald, of misschien door zijn werk met Magnus Karlsson’s Free Fall. Samen met Ben Hur Auwarter (gitaar), Yuri Elero (bass) en André Leister (drums) brachten ze in 2017 al een ep Leave a Scar op de markt, om nu hun debuutalbum uit te brengen.

Het eerste wat mij opviel, was dat Renan zich kan meten met, maar net niet zo goed is als, dat ander keelgat die in hetzelfde genre werkt: Nathan James van Inglorious. Door te denken aan die band, viel mij ook meteen het tweede op: hun gitarist heeft de band verlaten, en het gitaarwerk klinkt hierop zo gelijkaardig dat ik meteen moest controleren wie de gitarist was. De gelijkenis kun je niet missen. De verschillen zijn echter, na verschillende luisterbeurten, groot genoeg om te merken dat ze er hun eigen stijl hebben ingestoken.

De intro van het album wordt samengenomen met het eerste echte nummer om de clip te vormen ervan. Samen met het tweede nummer is hier heel hard de country in te horen. Got me Runnin’, het vierde nummer, was het nummer die mij meteen aan Inglorious deed denken. Samen met opvolger Far Off is dit tweeluik bijna volledig dezelfde stijl.

Your Ghost zorgt voor een vertraging van het tempo. Deze onderbreking in het album is een rustig, maar tragisch nummer. Een aangename tussenpauze die achteraf broodnodig blijkt te zijn, want vanaf dan gaan alle remmen los en wordt er meerdere versnellingen omhoog geschakeld. Het fuzzy seventies gitaarwerk en de stevige vocale uithalen naar het einde toe doet me bij vlagen denken aan grootheden als Aerosmith en  Guns N’ Roses. De circusachtige sample in 123 Burn is een ietwat vreemd maar geslaagd experiment, die het tempo weliswaar een stukje omlaag brengt. Met Upside Down wordt die tempoverlaging op zijn kop gegooid  en drukken ze het gaspedaal opnieuw in.

Dat strakke tempo wordt aangehouden in Higher than your Heels, die ook wat koperblazers bevat. Die zorgen ervoor dat r een frisse wind door het laatste deel van het album blaast, alvorens ze in de donkerdere dieptes van de laatste twee nummers duiken. Brand New Rope verhaalt namelijk over de eenzaamheid van een man, terwijl de titel van We Are Wrong voor zichzelf spreekt. Met dit laatste nummer geven ze nog één keer alle wat ze hebben en wordt alles in de verf gezet aan de hand van vocale uithalen en vlammende gitaarsolo’s. Een prachtig stukje piano sluit het nummer en tevens ook het album af, alsof de vlam van die gitaarsolo’s zachtjes aan het uitdoven is.

Met Discharge levert Electric Mob een dijk van een debuutplaat af die menig jaarlijstje zal sieren. Ook label Frontier Records heeft dit jaar al heel wat toppers vastgelegd en een platform gegeven, wat hen alleen maar ten goede zal komen. De gelijkenis met Inglorious gaat op voor het muzikaal vlak, dat is al stap 1. De volgende stap is diezelfde band volgen in de snelle weg naar de top, om er hopelijk te blijven plakken! Festivals zouden dom zijn om, indien mogelijk, deze band niet te boeken.