Groovemetalfans zet u scherp, Lamb of God lanceert eindelijk het nieuwe album dat aanvankelijk aangekondigd was begin mei en dat is altijd groot nieuws. Titel van het achtste album als je de twee albums onder de naam Burn The Priest niet meetelt: Lamb of God!

Bijna vijf jaar hebben we moeten wachten op nieuw en origineel werk van de Amerikanen uit het oostelijke Richmond, Virginia. Dit is het allereerste album met de voormalige Prong-drummer, Art Cruz, achter de drumkit.
Een eerste luisterbeurt leerde ons dat de band agressiviteit en honger uitstraalt.

Groove metal schreef ik in de inleiding, maar de band zelf vindt eerder dat ze tot de New Wave of American Heavy Metal beweging horen. Who cares? Als de muziek maar goed zit dienen etiketten tot niets in de muziek, het is het buikgevoel dat van belang is.

Wat telt is hun boodschap uitbrengen niet vergetend dat frontman, fotograaf en surfer Randy Blythe, na 25 jaar bij de band zich nog steeds als een punker beschouwt en punkers hebben altijd een boodschap. Randy Blythe is een live- en tourbeest, iemand die het liefst op een podium staat en tussen twee steden reist.

De nieuwe drummer, Art Cruz, is ondanks zijn veel jongere leeftijd (32) een bekende van de band. Die is sinds een jaar officieel bandlid van Lamb of God maar werkte al verschillende tours af nadat het 15 jaar oudere stichtend lid Chris Adler er min of meer al de brui aan gaf het jaar voordien na een motorfietsongeval in Thailand en zelf de drummer uit Los Angeles aanbeval; een drummer die zijn ding mocht doen en dat deed dankzij invloeden uit Latijns-Amerika, meer bepaald Carlos Santana en Iggor Cavalera, twee latino’s die hun vaderland verlieten voor respectievelijk Las Vegas en Londen.

De lyrics van het achtste album blijven in dezelfde aard als de vorige albums waarin vaak de depreciatie jegens de Trump-regering opduikt net als sociaal gevoelige thema’s tegen het kapitalisme aangesneden worden, nummers met een boodschap, geen lege dozen vergezeld van video’s met rondborstige dames die met hun kont wiebelen. Randy Blythe was zelf ooit een man met een zeer bescheiden inkomen die nachtshiften klopte in een goedkoop nachtrestaurant.

Memento Mori is het eerste nummer en de tweede de single die halfweg maart uitgebracht werd, op het ogenblik dat België in lockdown ging terwijl een aantal andere landen dat al eerder gedaan hadden. Een stevig nummer die handelt over de schermen die ons omringen en ons leven leiden (GSM-, computer- en Tv-schermen). Een nummer die rustig begint tot wanneer Art Cruz zijn duivels ontbindt bijgestaan door de frontman en de shredders die volgen. Het visitekaartje van de Californiër met latino roots wordt meteen afgeleverd, eentje met goudkleurige letters.

De eerste single van het album, Checkmate, werd reeds meer dan vier maand geleden op de wereld losgelaten, het zoveelste nummer van Lamb of God dat opkomt voor de modale Amerikaan en de rechtste politiek aanklaagt en de stijl van de band trouw blijft ondanks de inbreng van de voortreffelijke Art Cruz.
Op het zevende van tien nummers, Poison Dream, krijgen we een eerste gastzanger in de hoedanigheid van Jamey Jasta van Hatebreed in een nummer die handelt over vervuiling uitgericht door grote bedrijven. Zowel Randy Blythe als gitarist Mark Morton hebben in het verleden al op soloplaten van Jamey Jasta bijdrages geleverd en dachten eraan de frontman van Hatebreed uit te nodigen op het eerste werk van deze nieuwe Lamb of God.

In het daaropvolgende nummer, Routes, krijgen we een tweede gastbijdrage waarbij Chuck Billy van Testament zijn stempel drukt en we ook een leuke solo krijgen van Mark Morton, een nummer over een bijna 2000 km lange olie pijplijn door Indianen reservaten in Dakota en Iowa.
Dit is een lekker album met veel groove, wat hardcore, death en thrash en vooral veel oog voor de niet rechtste John Doe van de Amerikaanse maatschappij.