Canada heeft een aantal grote rock- en metalbands voortgebracht; denk maar aan Rush, Devin Townsend of Frank Marino & Mahogany Rush. De eerste twee mogen zonder twijfel bestempeld worden als vaandeldragers binnen hun genre. Naast hen zijn er uiteraard nog talrijke andere bands met naam en faam, onder hen Protest The Hero, vooral bekend in progressieve metalmiddens. Na zeven jaar zijn de jongens uit de buurt van Toronto terug met een vijfde album, Palimpsest.

Jaren geleden stond ik met de webmaster van Amped-Up in een tent op Graspop waar we ene Protest The Hero gingen aanschouwen, een band met een gekscherende frontman die toen met zijn voet in een gipsverband stak. De Canadezen maakten indruk op me met hun muziek en ook hun ingesteldheid, sindsdien kocht ik alles wat de heren met veel zin voor humor uitbrachten. Dus meteen ook Palimpsest, het vijfde album van Protest The Hero die na een aantal luisterbeurten naar mijn bescheiden mening heel erg goed klinkt.

Protest The Hero @ Trix Club (2014)

Eerst en vooral mogen de fans van Protest The Hero tevreden zijn dat het album er kwam, want twee jaar terug kreeg frontman Rody Walker problemen met zijn stem tijdens de jubileumtournee van Fortress, het tweede album van de band, die haar tiende verjaardag vierde. De tour werd onderbroken net als de opnames voor het vijfde album en als klap op de vuurpijl werd Rody Walker nog eens vader waardoor hij nog meer beperkt werd om verder te werken aan Palimpsest en dan maar een studio installeerde in zijn kelder om niet voortdurend afwezig te zijn. De carrière van de zanger hing aan een zijden draadje nadat hij ook nog met digestieve problemen te kampen kreeg. Zeven jaar was het dus geleden dat de jongens uit Ontario nog iets uitgebracht hadden op plaat als je de ep Pacific Myth niet meerekent, een album dat enkel digitaal uitgebracht werd maar inmiddels ook op vinyl verkrijgbaar is en wellicht ook op cd.

Het openingsnummer The Migrant Mother geeft meteen een visitekaartje af aan wie de band nog niet mocht kennen. Snelheid, techniciteit, progressiviteit en melodie zijn vier sleutelwoorden die de band kenmerken en dus ook dit nummer. Het tweede nummer, The Canary, betreft een Amerikaanse heldin uit de luchtvaart, Amelia Mary Earhart, en gaat eigenlijk over de goede en slechte kanten van ontwikkeling, vooral in de VS. Het nummer is de eerste single van het album en is een schot in de roos wat progressieve metal betreft met de lekkere ritmewisselingen en schitterend gitaarwerk.
De jongste single, From The Sky, toont aan dat Rody’s stem wat clean vocals betreft helemaal hersteld is en dat de vingers van de gitaristen Luke Hoskin en Tim MacMillar niets mankeren, het gitaarwerk is fenomenaal. Wat een nummer.

All Hands was het eerste nummer dat Rody weer back on track bracht. Na wat worstelen met de muziek slaagde hij erin er tekst op te zetten en zo was de locomotief terug in gang gebracht om terug de HST van destijds te worden. De problemen waren na twee jaar van de baan en zijn vrouw, copywriter van beroep, kwam met de titel van het album, Palimpsest (gerecycleerd perkament die opnieuw beschreven is).

Dit album knoopt terug aan met de kwaliteit van zeven jaar terug waarbij de factor tijd niet belastend was in tegenstelling tot bij Pacific Myth wanneer elke maand een nieuw nummer klaar moest zijn om te releasen via Bandcamp. Een plaat die wel eens hoog zou kunnen scoren in progressieve metalmiddens.

Protest The Hero is wel degelijk terug back on track en een band om mee rekening te houden. Dit is mijn persoonlijke #1 album wat de eerste zes maanden van dit shitty jaar betreft, gevolgd door Haken en Novena.
De leuke artwork werd uitgevoerd door Martin Wittfooth, een schilder uit New York die dieren portretteert op zijn eigenste manier. Wie het wenst en genoeg spaargeld heeft kan het oorspronkelijke doek kopen op de site van Martin Wittfooth.