Ondanks dat de Zweedse power-folkband Falconer al meer dan 5 jaar niet heeft getourd (en het ervoor ook al praktisch niet deed) en ondertussen zelfs ontbonden is, hebben ze onlangs nog een album uitgebracht. Vrijdag 26 juni was hun laatste wapenfeit. Niet om familiale of persoonlijke redenen, of om ruzies, maar omdat het gewoon ‘op’ was. Desalniettemin hebben ze met deze laatste plaat nog alles er weten uitpersen. De titel From a Dying Ember is dan ook toepasselijk, aangezien deze laatste greintjes muziek uit het laatste smeulende vuur van Falconer komen.

Hun magische mix van power metal en folk, in combinatie met hun speciale melodieën, gaven hun muziek een middeleeuwse vibe. In dit album komt dat zeker tot uiting. Vooral beste album Black Moon Rising is duidelijk hoorbaar. Niet onlogisch als je weet dat dit album ook chronologisch het dichtste aanleunt bij het nieuwe.

Ook al is het redelijk triest dat dit het laatste wapenfeit is en zal zijn van deze heren, de muziek is dat niet. Stevige gitaren die op bepaalde momenten eerder thuishoren in thrash metal en dito drums worden bestreden met catchy keyboards en de zeemzoete en klassiek theatraal getrainde stem van Mathias Blad. Vooral nummers Desert Dreams en In Regal Attire blinken uit.

Een pracht van een album, waarover ik niet te veel zal vertellen, want de ontdekking is een reis op zich. Het beste voor het laatste houden is wat Falconer doet. Hun twee laatste albums behoren tot de absolute top en zijn absoluut ook hun twee beste. De een boven de ander verkiezen is praktisch onmogelijk. Net daarom is alles ook zo bitterzoet. Net nu ze ‘on a roll’ zijn, stoppen ze ermee. Ze beweren dat de creativiteit op is, maar bewijzen het tegendeel met twee ijzersterke album. Ach ja. Zolang zij maar gelukkig zijn zeker…?

Doch moet ik toegeven dat dit misschien niet het béste album van de week is. Die eer gaat naar Carach Angren met zijn Franckensteina Strataemontanus. Ik ben echter van mening dat Falconer een eeuwig onderschatte band is en het toch verdient om nog een laatste keer, met alle liefde van de wereld, in de bloemetjes te worden gezet. Mijn grootste verdriet is dat ik hen nu officieel nooit live zal zien. Waarschijnlijk zijn er nog die dat gevoel met me delen. Wie weet brengt dat enkele creatieve zielen onder ons op een idee. Wie staat er op om de leegte te vullen? De grote schoenen staan klaar. Je zal van ver moeten komen om ze te vullen…