Emmure - Hindsight

Label: Sharptone Records

Bjorn Wielockx

Het fenomeen Emmure is al lang geen onbekende meer voor de liefhebbers van stevige muziek. Wie de band niet kent van zijn uitstekende albums, zal ongetwijfeld al wel eens gehoord hebben van de verschijning Frankie Palmeri. In december 2015 besloten de andere bandleden uit Emmure te stappen, dit omdat de frontman de progressie van de band te fel afblokte. Volgens Palmeri was het omdat de andere de liefde voor de band al een tijdje kwijt waren. Wat volgde was een nieuwe bandbezetting en het uitstekende Look At Yourself, dat in het voorjaar van 2017 het levenslicht zag. Eind vorig jaar bracht de band Pigs Ear op de markt met de vermelding Hindsight 2020. Eind juni was het eindelijk zover: de achtste langspeler lag in de rekken. Of deze Hindsight het logische vervolg is geworden op Look At Yourself kom je te weten in volgende review.

Al vanaf de eerste seconde kom je in de typische Emmure-sfeer terecht. (F)inaly (U)nderstanding (N)othing doet wat een opener moet doen, je klaar/benieuwd maken naar de rest van de plaat. En dit op een manier waarbij stilzitten geen optie is. Trash Folder is een Emmure-song pur sang, waarbij steken naar andere bands je, net zoals de zeer explosieve breakdowns, om de oren vliegen. Een groot deel van de nummers op deze Hindsight zijn zeker niet slecht, maar missen wat eigenheid om zich echt te onderscheiden. Door de zeer korte duur van verschillende tracks, welke steevast gepaard gaan met tonnen agressie, is dit een fantastisch extraatje na de gekende klassiekers van de band. Wanneer het publiek in een bepaalde vibe zit, kunnen deze korte snedige tracks de aanwezigen nog net dat tikkeltje gekker maken.

Het midden van deze plaat leunt wat meer naar de nu metalcore en zorgt voor een leuk duister sfeertje. Het gaat hier om Persona Non Grata, Thunder Mouth, Pan’s Dream en 203 om precies te zijn. Palmeri en kornuiten bewijzen hiermee dat ze nog steeds openstaan voor vernieuwing. Of deze vernieuwing voldoende is om nu plotsklaps een groot deel van de metalliefhebbers aan te spreken, is niet het geval. Nog steeds laten de Amerikanen geen ruimte voor opbouw waardoor het geheel eentonig kan overkomen. Het zijn songs die tijd nodig hebben om te groeien, maar die vooral een livevoorstelling nodig hebben. De tempowijzigingen zijn vaak zo simplistisch dat ze, op een weide of zaal, zonder twijfel zwaar zullen uithalen. Beste voorbeeld hiervan is Bastard Ritual, welke op plaat weinig emotie opwekt, maar live voor een explosie zal zorgen. Als deze korte snedige track vlak na een kraker als R2Deepthroat of Sound Wave Superior wordt gespeeld gaat het voor ongeziene taferelen zorgen.

Er prijken maar liefst dertien nummers op deze Hindsight, en toch neemt deze plaat maar een half uurtje in beslag. Waar de band in het verleden eens durfde te opteren voor een elektronische passage, werd dit op deze negende telg fel teruggeschroefd. Nog steeds vliegen de vaak irritante deuntjes je om de oren, al gaan deze ditmaal vaak gepaard met geschreeuw van Palmeri. Ze kiezen ervoor om alles op een hoopje te gooien, wat een chaotischer eindresultaat oplevert dan we al gewoon zijn van Emmure.

Negen albums op de teller hebben staan en nog steeds zo trouw blijven aan het originele concept, er zijn maar weinig bands die het nog voor elkaar krijgen. Het heeft ervoor gezorgd dat er een serieuze achterban is ontstaan, welke de fratsen van oppergod Palmeri er maar al te graag bij nemen -mezelf incluis. De Amerikanen stelden me live nog niet teleur, wat vaak deels door de loyale fans kwam. Alles wat op deze Hindsight staat kan voor een mooi extraatje zorgen tijdens een setlist; missie meer dan geslaagd dus.

Tracklist: