Wegens wat omstandigheden werd de vorige week helaas overgeslagen. Niet gevreesd! Deze week is er gelukkig een dubbele dosis voorzien. Voor diegenen die ons (of mij, maar dat is optimistisch) een beetje volgen, konden jullie al raden dat Saints of Death er sowieso ging inzitten. Bury Tomorrow moet er echter niet voor onderdoen!

Op 3 juli laatstleden werd de nieuwe van Bury Tomorrow, met de klinkende naam Cannibal, uitgebracht via het label Music For Nations. Normaal gezien moest dit album al op 3 april op de markt zijn, maar een virus (voor eens geen computervirus) besliste daar anders over. Frontman Dani Winter-Bates is ondanks zijn taken bij de band nog steeds Operations Manager bij de Britse NHS, de overkoepelende term voor de gezondheidszorg in de UK. Uitstel is echter geen afstel en op drie juli kregen we alsnog het album van de Britten. Na het steengoeie Black Flame en het nog betere Earthbound was het natuurlijk niet gemakkelijk om deze te evenaren of zelfs overtreffen. Voor mijn part zijn ze er redelijk goed in geslaagd. Persoonlijk vind ik hem iets beter dan het vorige album, al kan hij niet tippen aan Earthbound.

Grote verrassingen zul je er niet in vinden, maar ze hebben gewoon hun métier geperfectioneerd. Het vocale duo van Dani en gitarist Jason Cameron is uitgegroeid tot een bijna heilige tweevuldigheid. Ook de band is na al die jaren ondertussen perfect getraind op de timing en overgang van de brute naar de cleane vocals. Wat wel duidelijk is, naast het feit dat ze uitgegroeid zijn tot een van de beste acts in het genre, is dat er deze keer duidelijk meer openheid en emotie in het album verwerkt zit.

Over naar Saint of Death, uitgebracht op 10 juli! Mijn mening heb ik al gegeven, in mijn review een aantal weken terug. Ik blijf nog steeds bij mijn standpunt! De machinale drums, twee basgitaren en dan de Death Metal Lemmy vocals, het is toch een geslaagd combinatie. Toch moet ik er bij zeggen dat ze voor hun complexiteit en originaliteit geen prijzen zullen willen. Mij deert het niet, want ze zijn zo goed in wat ze wél doen, dat het niet afsteekt. I fear more the man that has practiced 1 kick 10 000 times than he who has practiced 10 000 kicks one time, zei Bruce Lee ooit nog, en hij had hier wel gelijk in. Nog steeds blijft het enige minpunt aan het Ascend to the Throne album dat het zo kort is. Head Rattle Productions heeft hiermee een goeie zaak gedaan!

De volledige review van dit album vind je hier!