Imperial Triumphant - Alphaville

Label: Century Media Records

Bart Van Gestel

Imperial Triumphant deed me een paar zomers geleden quasi letterlijk van mijn ligstoel vallen met zijn release Vile Luxury. Bijna exact twee jaar later laat het extreme avantgarde metaltrio nog eens nieuw materiaal los: welkom in Alphaville.

Even terug naar juli 2018. Ik bevind mij in de tuin van een hotel ergens in Oostenrijk. Prachtig weer, de kinderen genieten van het natuurzwembad. Terwijl ik even door mijn socials heen scroll word ik op een bijzondere release geattendeerd door een dorpsgenoot en eveneens liefhebber van de extremere metalsoorten. Ik zoek meteen een paar nummers op en begin te luisteren. Wat op dat moment door mij te horen valt zorgt voor een ervaring die nog het meest dicht bij een openbaring aanleunt.

Tot zover mijn eerste kennismaking met Imperial Triumphant. Deze drie heren, Kenny Grohowski, Steve Blanco en Zachary Ilya Ezrin hebben op dat moment drie releases onder deze vlag uitgebracht. Debuut Abominamentvm en opvolger Abyssal Gods behoren eerder tot het collectief geheugen van slechts een beperkt aantal meer ingewijden. Vile Luxury zorgt echter wel voor meer bekendheid. Een eerste concert op Europese bodem op Roadburn (als aller-allerlaatste band op het Patronaat podium, kort daarna wordt deze zaal niet meer gebruikt voor concerten) zorgt voor genoeg momentum met een meer uitgebreide Europese tour in het najaar van 2019 als resultaat.

Ook ons land lieten ze niet links liggen, ze passeerden toen in De Kapel te Lokeren. Amped-Up sloeg daar een babbeltje met de band, waar ook een eerste tipje van de sluier gelicht werd omtrent de nieuwe release. Deze lag immers toen al klaar om in de studio gerealiseerd te worden. Deze avond werd ook de openingstrack van het nieuwe album al meteen live gespeeld: Rotted Futures.

Imperial Triumphant: het Gouden Triumviraat

Die eerste track, en al meteen live, vertelde ons dat Alphaville direct in het verlengde ligt van Vile Luxury. Het was voor ondergetekende al meteen duidelijk dat er reikhalzend moest uitgekeken worden naar het nieuwe album. Ook het nieuws dat (toch wel groot) label Century Media interesse toonde in de band en daarop een contract aanbood deed de verwachtingen alleen maar doen stijgen.

Rest ons nog enkel een antwoord te formuleren op deze laatste vraag: worden de verwachtingen ingelost op Alphaville? Wel, ja! En wel om verschillende redenen. In hoofdzaak voelt Alphaville al een stukje toegankelijker aan dan zijn voorgangers. Toch blijft de band flink binnen de genrekenmerken. Dissonantie, sterk wisselende tempo’s, aritmie en een geknutseld overkomen behoren tot de kern van de zaak.

Het is net hier waar Imperial Triumphant zijn meesterschap tentoon gaat spreiden: de band laveert quasi perfect in balans tussen het chaotische onvoorspelbare en de herkenbaarheid en structuur. Daarnaast zijn er in de songs regelmatig hondsbrutale uithalen terug te vinden die je recht naar de keel grijpen. Zanger Zachary Ilya Ezrin kreeg flink meer zelfvertrouwen waardoor zijn gruntende zanglijnen veel beter en vooral een stuk duidelijker gebracht worden.

Daar waar Vile Luxury soms iets te veel naar ondoordringbaar en moeilijk te bevatten avantgarde geriedel neigde, is Alphaville een stuk beter gebalanceerd uitgewerkt. Het geriedel is nog aanwezig, maar nu kan het al door een breder publiek geïdentificeerd worden als een kunstvorm.

Verder horen we veel stukjes filmmuziek de erg bijpassend en soms heerlijk verknipt meegenomen zijn in de wereld van Alphaville. Niet meteen herkenbaar te horen, maar Meshuggahs Tomas Haake bespeelt de Taiko drums in het nummer City Swine. Als het ware een cameo, zeg maar.

Naast een goede 50 minuten albummateriaal worden we door de band ook nog getrakteert op twee “covers”: een eigen versie van Experiment (Voivod, de openingstrack van hun album Dimension Hatröss uit 1988) en Happy Home van The Residents, het Amerikaanse kunstcollectief.

Ook het vermelden waard: het erg knap uitgewerkte artwork door meesterartiest Zbigniew M. Bielak. Dit is inmiddels geen onbekende meer in het metalwereldje: coverart voor Body Count, Ghost, Mgla, Solstafir en noem maar op. En als je dat werk kent, weet je dat het goed zit. Bielak legt in zijn artwork meteen de ziel en sfeer vast voor wat je te wachten staan in je tocht door Alphaville.

Imperial Triumphant creëerde voor ons een wereld die bevreemdend en toch herkenbaar te bewandelen valt. Ze nemen ons mee in een tocht door een tegelijk mooie en groezelige wirwar van geluid, sfeer en emotie. Alphaville behoort tot de platen die meermaals beluisterd moeten gaan worden om zo alle verschillende laagjes, verborgen kamers en geheime deurtjes met daarachter een duister geheim te kunnen vinden.

Tracklist: