Avatar - Hunter Gatherer

Label: Entertainment One / Century Media

Gillian Missinne

Noteer maar op de agenda rond de eindejaarsperiode: eindejaarslijst Amped-Up. Met stip op 1: Avatar. Nadat ik dit eerder al had gezegd over het nieuwe album van Trivium, moet ik mijn mening bijschroeven. Ze schuiven op naar de tweede plaats. Waarom? Dat kom je hier te weten!

Alcatraz 2014, vrijdag 8 augustus. Openingsact en mijn eerste kennismaking. Alcatraz 2019, zaterdag 10 augustus. Headliner vol bravoure, ondergetekende vooraan gekluisterd. Wie beide shows gezien heeft, weet dat het om niemand minder dan Avatar gaat. De gekke Zweden zijn in een mum van tijd opgeklommen van een nobele onbekende tot een van de meest constante liveacts in Europa. Nu vrijdag, 7 augustus, maken ze ons nog maar eens gelukkig: Hunter Gatherer wordt op de wereld losgelaten.

Na een lange weg afgelegd te hebben als onbekende, is Avatar sinds enkele jaren de mainstream ingedoken. Ondanks steengoeie albums als Black Waltz, Schlacht en Avatar, werd het voor hen pas echt menens op 13 mei 2014, toen Hail The Apocalypse werd uitgebracht. Met hun nieuwe imago als circusfreaks, hun aanstekelijke mix van melodeath, black ’n roll en comedy en een frontman als Johannes Eckerström braken ze ein-de-lijk door. Oververdiend trouwens, want die mannen leveren altijd een knetterende show af.

Album na album werden ze beter. Avatar was goed. Black Waltz was beter. Hail the Apocalypse nog beter. Feathers & Flesh, het eerste conceptalbum, was subliem. Hun meest recente album, Avatar Country, is zo mogelijk muzikaal nog beter, maar iets te kort. Een album die op geen enkel moment gaat vervelen, met allemaal even sterke nummers en elk op hun eigen manier, om dan af te sluiten met King after King (beste song op het album) en twee instrumentale stukken. Niet voor niets was het mijn album van het jaar. Het mag dus geen verrassing wezen dat ook dit jaar Avatar de hoofdprijs wegkaapt. Ineens wordt dit ook Album van de Week.

Over naar het album zelf! De drie reeds gelost singles, Silence in the Age of Apes, Colossus en God of Sick Dreams, vormen samen met nieuwkomer Secret Door de eerste vier nummers van dit album. Die eerste twee nummers heeft iedereen al gehoord, iedereen weet hoe goed die zijn. Alle woede die ze tijdens de vorige albumcyclus niet konden loslaten, werd hierop gegooid. Colossus is overigens een samenwerking met niemand minder dan Corey Taylor (Slipknot) en bevat een vleugje new wave en/of doom. Dan volgt Secret Door. Slaan en zalven is hier de boodschap. Zacht gefluit en cleane vocals worden afgewisseld met verschroeiende melodeath en soms zelfs naar blackmetalleunende riffs waar At the Gates trots op zou zijn, samen met heel zwaar en ruw gezang. God of Sick Dreams is het enige minpunt van dit album. Als nummer zelf is het steengoed. Structureel, muzikaal en technisch druipt de kwaliteit ervan af. Ook de zware vocals zijn ijzersterk. Het enige vreemde is dat refrein. Hopelijk wordt dit nog geremastered voor de volledige release, want ik dacht even dat Shakira wat testosteron had geslikt…

Het volgende drieluik van nummers, Scream until You Wake, Child en Justice brengen de Avatar terug die we de laatste paar albums hebben leren kennen: een allegaartje van stijlen, zware screams, tempowisselingen van allesvernietigende strofes naar catchy en meezingbare refreinen, snoeiharde gitaren, en een stevige portie groove gestrooid over dat sausje van melodic death metal. Ik hoorde soms zelfs zowaar wat metalcore en, god forbid, nu-metalinvloeden.

Van Gun wordt men rustig. Ik had ook niet gedacht dat ik ooit zo’n uitspraak ging doen, maar het klopt wel. Gun is een zacht, piano geleid nummer van een dikke 4 minuten, voor we de volle kracht van de laatste twee nummers over ons heen krijgen. Niets te vroeg, want de vorige nummers waren het equivalent van een moshpit elleboog in de ribbenkast. De tekst grijpt je echter meteen naar de keel, wat ook hun bedoeling was. Dit nummer stemt tot nadenken, terwijl het tegelijk zorgt voor een moment van rust. De Tower van dit album.

When all But force has failed brengt de force er meteen in terug. Met een industrial metalintro en allesverscheurend vervolg brengen ze een bijna drie minuten durende sneltrein van geschreeuw, drums en gitaarwerk. Waarschijnlijk is dit nummer zo kort omdat het voor hen fysiek onmogelijk was om dit nummer langer te maken.

Afsluiten doen we met Wormhole, enkele octaven naar beneden. Het tempo zakt overigens mee. Hun Hail the Apocalypse-vibe komt hier terug, met de groovy melodic death zoals we van hen gewoon zijn. Ook is er dit keer opnieuw wat doom in te vinden, zoals op Colossus. De cleane refreinen zijn een aangename afwisseling met de verpletterende riffs en dito vocals. Classic Avatar dus.

Moest God of Sick Dreams weggelaten zijn, was dit een perfect album. Zelfs niet volledig, gewoon het refrein… De ondermaatse kwaliteit van dat refrein staat echt in een enorm contrast met de rest van de vocals en het album in het algemeen. De uitgebrachte singles zijn naar mijn bescheiden mening de drie minste nummers van het album, ook al vind ik Colossus en Silenc in the Age of Apes wél heel sterke nummers. Ik wou dit even meegeven om de kracht van het album in perspectief te plaatsen. Het enige échte minpunt van het hele album is DAT VERDOMDE REFREIN. Album van het jaar. Zonder enige twijfel. Stuk voor stuk knallers. Zelfs het rustige Gun. En zelfs de andere delen van God of Sick Dreams. #Fanboyzonderschaamte

Tracklist: