Bij het zeer jonge metalpubliek zal de naam Misery Signals hoogstwaarschijnlijk niet meteen een belletje doen rinkelen. Zeker en vast niet verwonderlijk, want deze heren wisten vooral rond de meest recente eeuwwisseling enkele, zij het bescheiden, potten te breken op het vlak van metalcore, in een periode waarin het genre nog aan een gestage opmars bezig was. Jammer genoeg laat de grote doorbraak, mede dankzij enkele wissels in de line-up, op heden nog steeds op zich wachten, ook al viel er op de muzikale creaties van deze band weinig aan te merken. Anno 2020 acht Misery Signals de tijd rijp voor een heuse doorstart, waarbij de band ons op 7 augustus trakteerde op een gloednieuwe langspeler genaamd Ultraviolet. Een plaat die mede mogelijk gemaakt werd door het label Basick Records.

Zoals reeds werd aangehaald, kan Misery Signals de dag van vandaag niet teren op een gigantisch legioen aan fans, zoals dit bijvoorbeeld wel het geval is bij genregenoten als pakweg Parkway Drive of Architects. Wat dat betreft hebben deze Amerikanen de juiste golf toch wel wat gemist. Een bescheiden legioen aan fans staat gelukkig meestal wel gelijk aan een trouw legioen. Iets wat de show van Misery Signals begin 2019 tijdens de Death To False Metalcore tour wel duidelijk wist te maken. Ook nu wordt deze nieuwste plaat door de fans van de band uitermate warm onthaald. In die mate zelfs dat heel wat fans Ultraviolet inmiddels hebben uitgeroepen tot album van het jaar 2020…

Zo een vaart zal het hoogstwaarschijnlijk wel niet lopen. Ultraviolet is een genietbaar plaatje geworden dat bol staat van de eerder ‘klassieke’ metalcore, waarbij emoties duidelijk primeren op het meer agressieve, stoere imago dat enkele genregenoten zich  vandaag de dag proberen aan te meten. Het gros van de nummers komt zeer gelaagd over en weet zo een prima impressie na te laten. Het helpt bovendien dat deze Ultraviolet uitgebracht wordt door een Misery Signals in originele bezetting, met originele zanger Jesse Zaraska achter de microfoon: deze heren weten namelijk goed genoeg hoe ze een portie aanstekelijke metalcore in elkaar dienen te steken. Het beklijvende Sunlifter vormt daar het mooiste voorbeeld van: een nummer waarbij alle sterke kanten van Misery Signals perfect tot uiting komen en een mooi, coherent geheel vormen.

Ultraviolet klinkt dan ook zeer divers, waarbij ieder nummer vlot weet weg te luisteren. Alleen schuilt hem net daar het enige, doch in zekere zin vrij belangrijke punt van kritiek, namelijk een zeker gebrek aan cohesie. Ieder nummer vormt een meer dan degelijke metalcoretrack op zich, maar een echte rode draad doorheen de nummers ontbreekt, waardoor het album als het ware voorbij is vooraleer je het zelf goed en wel beseft. Iets waar de vrij korte speelduur toch ook wel een groot aandeel in heeft.

De basis staat sinds jaar en dag als een huis en daar wordt met deze Ultraviolet zeker en vast geen afbreuk aan gedaan. Alleen zal deze plaat de grote doorbraak eveneens niet weten te forceren. Gelukkig is dit ook niet bepaald het grote objectief dat deze band nastreeft. Misery Signals heeft al heel wat watertjes doorzwommen om te beseffen dat het maken van muziek meer dan een privilege is. De fans zijn alleszins laaiend enthousiast over deze nieuwste plaat in originele line-up en dat is en blijft toch nog altijd het meest belangrijke facet.

Tracklist:

1. The Tempest
2. Sunlifter
3. River King
4. Through Vales Of Blue Fire
5. Old Ghosts
6. The Fall
7. Redemption Key
8. Cascade Looks
9. Some Dreams