Pain of Salvation – Panther

Label: Inside Out

Eef

Het is telkens reikhalzend uitkijken naar een nieuw album van Pain of Salvation. Dit kan van meer bands gezegd worden, maar toch net ietsje meer bij bepaalde groepen. En wel omdat geen enkel album hetzelfde klinkt als het voorgaande en er steeds de onzekerheid is of die verandering wel zal aanslaan. Bij Pain of Salvation is dit tot nu toe altijd goed uitgedraaid. Op naar de elfde langspeler: Panther.

De vooruitgeschoven singles (Accelerator, Restless Boy en Panther) lieten al een meer synthesizer-gerichte sound horen, vermengd met die typische PoS-trekjes. Het was weer even (kort) wennen.

Ik begrijp dat vele mensen de eerste luisterbeurt van Panther als zeer aangenaam, doch complex, zullen beschouwen en er van uitgaan dat ze bij de vele respins alleen maar nieuwe dingen zullen ontwaren, maar het tegendeel zou wel eens waar kunnen zijn. Door de zeer melodieuze insteek, nestelt elk nummer op deze nieuweling zich reeds bij de eerste luisterbeurten in het brein, enkel licht tegengewerkt door die typische versnellingen en tegenmaatse ritmes van de Zweden. Maar wie de band kent, heeft hier geen enkele moeite mee. Integendeel. Al gaan ze deze keer bij Restless Boy wel ongezien loos. Zalig!

Blijkt dat na een luisterbeurt of vijf alles wel onthuld is en dat er bij enkele nummers de neiging tot skippen begint te dagen (Keen to a Fault, Species) wegens weinig spectaculair. Let op: Panther staat vol met goede nummers en menig band zou een arm geven voor een album als deze, maar de echte diepgang, die een stevige inspanning van de luisteraar vergt om alles te vatten, zoals bij de vorige (In the Passing Light of Day) of bij het meesterwerk BE is hier niet aanwezig.

Dit maakt dan weer dat Panther een ideale instapplaat is voor mensen die de Zweedse band nog niet kennen; op voorwaarde dat ze tegenmaatse progressieve muziek lusten. Of voor fans van Linkin’ Park; de titeltrack, Panther, is bijna niet te onderscheiden van deze band. Bijna….

Mensen die de band wel kennen, kunnen zich dan weer bezighouden met het zoeken naar indrukken van vorige platen van PoS die verweven zitten in de nummers van Panther. Zoek niet naar exacte kopieën (de stijl is volledig anders), maar naar sferen en ritmes. Ontwaar zinsneden die volledig dezelfde toon hebben als die in In the Passing Light of Day (Accelerator) of eenzelfde pianoriedel als op BE (Wait), de rap van op Scarsick (Panther), de wel heel slappe sound van de snaardrum van Léo Margarit (verder een heel straffe drummer), die op de retro-rockplaten van beide Road Salts (Road Salt One en Road Salt Two) wel goed uitkwam, among others. Een leuke bezigheid waar je even zoet mee bent.

Noot: Panther is een conceptplaat over een wereld bevolkt door honden (normals) met daartussen de anderen, eerder speciale creaturen, zijnde de panters. Een verwijzing naar mensen met autistische trekken in een wereld van “normalen”. Een nobele gedachte; enkele punten erbij hierdoor.

Be a Panther!

Tracklist: