De tegenwoordig female fronted doomy progrock- en metalband uit Texas, Oceans of Slumber, heeft op vrijdag 4 september reeds een vierde langspeler uitgebracht in haar relatief jong bestaan, de opvolger van de voortreffelijke derde langspeler uit 2018, The Banished Heart. Dat het geen makkie zou worden om dit oeuvre voorbij te streven, stond al in de sterren geschreven. De kwaliteit die de band doorgaans brengt laat ons vermoeden dat dit misschien wel zou lukken met dit titelloze album.

Bij de eerste luisterbeurt valt het meteen op dat de doordringende stem van frontvrouw Cammie Gilbert er helemaal niet op achteruit is gegaan, au contraire. Ze lijkt een bank vooruitgeschoven te zijn en de rest van de band is mee geschoven om een mix van vooral progressieve muziek te mengen met doom, black en death metal met hier en daar zelf een scheut gotiek. De mix van invloeden werd afgeroomd met de prachtige soulstem van Cammie Gilbert. Al bij al een heel eclectisch album met al even gediversifieerde nummers.
In het meeschuiven naar een bank vooruit zijn er drie medeleerlingen die vanaf dag één in de klas zaten afgevallen om familiale en financiële redenen en werden er voor de opnames van dit zelf getitelde album nieuwe shredders aangetrokken, twee nieuwe gitaristen en een nieuwe bassist met exotische namen, maar minder exotische riffs. Een bank vooruit en naar het middelbaar onderwijs zowaar of is het in dit geval de unief?

Het album opent met een weinig positief klinkende en doomy titel, Soundtrack To My Last Day waarin zwaarmoedige gitaartonen en voortreffelijk drumwerk de uitstekende vocals van de zangeres vergezellen met midden het nummer een donderbui van jewelste. Halfweg het nummer komt namelijk drummer Dobber Beverly erin gevlogen met een deathmetalstem die doden laat herrijzen.

Track #2 is zowaar nog meeslepender dan het eerste nummer, twee nummers die samen goed zijn voor 15’ oerdegelijke muziek. Pray For Fire, naar mijn gevoel het intensiefste nummer van de plaat ondanks een spoken word slot, overtreft het al sterke openingsnummer, op de dag van de verschijning van het album werd een lyric video voor het nummer uitgebracht, eigenlijk een protestlied, een goede inleiding voor wat het album vertegenwoordigt.

De eerste single/video van het album, A Return To The Earth Below, staat op nummer drie op dit album waar fans kunnen kennis maken met de nieuw shredders die net als de drums heel divers zijn in de verschillende songs. Een heel duister nummer maar daarom niet minder prachtig.
Op het vijfde nummer krijg je de ene blastbeat na de andere afgevuurd door Dobber Bervely die ook de vocals op zijn conto schreef tijdens de eerste dertig seconden, een nummer die de rassenhaat in de VS aanklaagt in een deathmetalnummer die de zeven minuten nadert.

Halfweg het album krijgen we met The Colors of Grace een mierzoet duet tussen beide zangers – ondertussen ook een stel – die na zes stevige nummers meer dan welkom is en op geen enkel moment je zou uit je zetel laten opstaan om iets uit de koelkast te halen. Er wordt geenszins ingeboet aan kwaliteit.
De grootste verrassing in dit album komt echter vanwege drummer en bandleider Dobber Beverly die even voorbij halfweg het album een piano-intermezzo ingelast heeft onder de naam September (Those Who Come Before), ingespeeld door hemzelf. Prachtig.

Als afsluiter van dit vierde album van de band uit Houston wordt de luisteraar getrakteerd op een cover van Type O Negative, meer bepaald Wolf Moon die absoluut niet moet onderdoen voor het originele.
Een topplaat die zowel prog fans als extrememetaladepten zal kunnen bekoren.