Kataklysm - Unconquered

Label: Nuclear Blast

Ashley Bickx

Behoeft Kataklysm überhaupt nog enige introductie? Ik denk het niet om eerlijk te zijn… Volgend jaar mogen deze Canadezen namelijk dertig kaarsjes uitblazen. Dertig wilde jaren waarin Kataklysm uitgegroeid is tot een band van wereldformaat, die beschikt over een puur en eigen geluid dat vaak omschreven wordt als de ‘Northern Hyperblast’. Wie vertrouwd is met deze band, zal gerust begrijpen waarom ‘blast’ hier voorafgegaan wordt door het voorvoegsel ‘hyper’. 25 jaar na het debuut Sorcery, en ruim twee jaar na het vorige wapenfeit Meditations is Kataklysm terug met nieuw materiaal. Album nummer 14(!) zal op 25 september het levenslicht zoals vanouds via Nuclear Blast Records. Of we ons wederom vast hoeven te houden aan de takken van de bomen, lees je hier!

Wanneer je als band meer dan tien albums op je conto hebt staan, kan je niet ontsnappen aan het feit dat er altijd wel een album zal zijn dat minder gesmaakt wordt dan de rest. Wat mij betreft was de laatste worp Meditations zo een album dat mij toch minder wist te bekoren dan het materiaal dat Kataklysm in het verleden had uitgebracht. Zeker wanneer ik Meditations bijvoorbeeld beluisterde vlak na het album dat daarvoor het levenslicht zag, namelijk Of Ghosts And Gods. Een album dat de muzikale koers van deze Canadezen enigzins deed afbuigen, maar dan wel op een uiterst positieve wijze.

Meditations was dus niet meteen de grootste voltreffer om eerlijk te zijn. Desalniettemin waren de verwachtingen voor deze plaat weer vrij hooggespannen. Kataklysm is en blijft nu eenmaal een instituut binnen het metalgenre. Een instituut dat de laatste paar weken eveneens niet gespaard bleef van het Corona-virus. Gitarist J-F Dagenais was het grootste slachtoffer. Gelukkig is de man in kwestie ondertussen flink aan de beterhand en staat niets de release van deze nieuwste plaat nog in de weg.

Na een rustig opbouwende intro trekt de band meteen weer alle registers open met het sterke, opzwepende The Killshot. Een nummer waarbij de blastbeats de luisteraar opnieuw rond de oren vliegen. Wat meteen opvalt is dat de band de sterke riffs van Of Ghosts And Gods heeft weten combineren met het agressieve geluid van tijdens de begindagen. Giet daar nog een stevige groove over en je krijgt vanzelf een sterk nummer voorgeschoteld.

Het mag duidelijk zijn dat Kataklysm het vuur van weleer in zekere zin teruggevonden heeft. Iets wat des te meer blijkt tijdens het furieuze Defiant, waarbij we ons spontaan twintig jaar terug in de tijd wanen. Ditmaal gelukkig wel met een iets minder ‘rommelige’ mix en mastering, waardoor de hypernerveuze blastbeats nog beter tot hun recht komen. Een pluim trouwens voor nieuwbakken drummer James Payne, die zijn voorganger Olivier Beaudoin toch aardig weet te evenaren, hetgeen absoluut geen sinecure is.

Het meest spraakmakende nummer van deze Unconquered is ongetwijfeld Icarus Falling. Een nummer waarmee Kataklysm – zoals de titel al doet vermoeden – teruggrijpt naar de Griekse mythologie en waarmee de frisse opbouw de aandacht van de luisteraar op scherp weet te houden. Iets waar mijn absolute voorliefde voor de Romeinse geschiedenis en de Griekse mythologie hoogstwaarschijnlijk ook wel voor iets tussen zit.

Unconquered is niet zo maar het zoveelste album uit de discografie van Kataklysm, maar is een krachtig, uitgebalanceerd album, waarmee deze Canadezen zichzelf opnieuw volledig op de kaart zet (voor zover dit opnieuw op de kaart zetten al nodig geweest zou zijn). Geen klassieker, maar sowieso wel een album dat het verdient om met de nodige aandacht beluisterd te worden en dat garant staat voor een dosis onversneden luisterplezier.

Tracklist: