Heathen is terug, Heathen is terug van bijna nooit weggeweest. De Bay Area thrashband die al vijf ex-leden telt die het tijdelijke voor het eeuwige ingeruild hebben, bracht op 18 september een vierde album uit met 12 nummers, een tweede plaat na zijn 8-jarige onderbreking in de negentiger jaren.
Het vijftal uit San Francisco beschikt inmiddels over een nieuwe ritmesectie in vergelijking met hun vorig album die ze iets meer dan een decennium geleden uitbrachten, Jason Mirza (Pyschosis) en Jim DeMaria (Toxik) zijn de nieuwbaken leden van Heathen.

Empire of The Blind werd tussen 2012 en vorig jaar gecomponeerd door de veelzijdige gitarist Kragen Lum, eigenlijk vanaf het moment dat de band voor Nuclear Blast getekend had, hun vierde label al voor evenveel albums.

Omdat beide shredders ook actief zijn bij Exodus – de ene als actief lid (Lee Altus) en de andere (Kragen Lum) als invaller voor Gary Holt wanneer deze op tour was met Slayer – kwam er maar niets in huis om het album af te werken vermits de heren heel wat tijd op de baan doorbrachten met die andere Bay Area thrashers. Eigenlijk was al een groot deel van het album klaar in 2014. Het was pas vorig jaar dat er voldoende tijd kon uitgetrokken worden om het album de finishing touch te geven

Het album opent met een meer dan degelijk instrumentale intro waarin het visitekaartje van de band afgegeven wordt, thrash zonder oogkleppen en met knipogen naar andere genres binnen het overkoepelende metalgenre.

Eind juni mochten we kennis maken met de eerste single en lyricvideo van het album en het tweede nummer op de plaat, The Blight, terwijl het derde nummer ook al een eigen video kreeg die vorige maand uitgebracht werd onder dezelfde titel als het album, een nummer van tegen de 6 minuten dat handelt over de manipulatie van het volk door politici en sociale en andere media en opnieuw een lyricvideo is. Een best wel melodieus nummer die zowel thrash als heavy metal vermengt. In Blood To Bet Let krijgen we een aantal leuke en snelle solo’s voorgeschoteld.

Zo gaat het album verder, geen pure old school thrash maar een vernieuwde en modernere versie ervan met zoals eerder gezegd knipogen naar andere genres, met meer melodie en leuke chorussen ingezongen door de sterke zanger die David White is en zowel melodie als woede kan uitdrukken in een vingerknip.

Even voorbij halfweg wordt de luisteraar met Shrine of Apathy getrakteerd op een regelrechte ballad. Verderop krijgen we nog een tweede instrumentaal nummer waarna het album wordt afgesloten met een laatste portie Bay Area thrash alvorens de luisteraar naar de outro mee gevoerd wordt.

Dit album met een artwork van de hand van Travis Smith die eerder al samenwerkte met o.a. Overkill is zowel thrashy als melodieus, groovy als heavy. Hopelijk komt het volgende werk er niet in 2030 en brengen ze het volgende album uit op dezelfde label want telkens veranderen van label helpt ook niet aan evenwicht.