Carnation - Where Death Lies

Label: Season Of Mist

Bart Vereecke

[smart_review]

We zijn inmiddels eind september en Corona blijft het leven van concertgangers vergallen. Gelukkig zijn er een pak bands die tijdens de lockdown niet bij de pakken bleven zitten en werk maakten van nieuw plaatwerk. Zo komt de Belgische death metal formatie Carnation aankloppen met een tweede langspeler. Het vervolg op het goed ontvangen debuut, Chapel of Abhorrence (2018), luistert naar de naam Where Death Lies en zag zopas het levenslicht onder de banner van Season Of Mist.

Op vlak van death metal ligt er in Heist-op-den-Berg een col buiten categorie, waarvan team Carnation in een ijl tempo de top wist te bereiken. Al vanaf het eerste wapenfeit Cemetery Of The Insane (2015), was voelbaar dat Carnation geen eendagsvlieg zou zijn. Deze kerels waren duidelijk in het bezit van een masterdiploma ‘old school death metal’, waarbij ze de mosterd gingen halen bij bands als Entombed, Dismember en Grave. Het succes bleef dan ook niet lang uit, waarbij Carnation in 2016 reeds de trip maakte naar Japan om er samen met de vrienden van Skeletal Remains het podium te delen op Asakusa Deathfest 2016. Die laatstgenoemden kwamen onlangs overigens ook met sterk nieuw plaatwerk op de proppen…

In 2018 volgde uiteindelijk de eerste langspeler, Chapel of Abhorrence, die prima onthaald werd en waarmee Carnation meteen een plaatsje aan de Belgische top kon innemen en de landsgrenzen maar eens moest overschrijden.

Wat volgde was een Europese tour in het zog van Pungent Stench en een trip naar Brazilië met de noorderburen van Pestilence. Het Europese verhaal kreeg in ’19 nog een verlengstuk met een tour in het spoor van het Duitse Deserted Fear. Ook alle grotere festivals zijn inmiddels gekend terrein voor deze Kempenaren.

Het verwachtingspatroon ligt dan ook vrij hoog, wanneer Carnation er met Where Death Lies een tweede full length gaat uitpersen. Een albumhoes, ontworpen door Juanjo Castellano Rosado, doet denken aan Left Hand Path en ligt in dezelfde lijn als die van voorganger Chapel of Abhorrence. Ook muzikaal gaat Carnation een verlengstuk breien aan het vorige succesverhaal, waarbij het grootste pijnpunt is dat Carnation eigenlijk niets nieuws brengt. De potige brok no-nonsense old school death metal die Carnation ons voorschotelt vloeit voort uit de Zweedse death metal scene tijdperk jaren 90, waarbij grootheden als Entombed, Dismember en Bloodbath duidelijk als inspiratiebron dienen. Storend is dit geenszins, want de geperfectioneerde formule van weleer blijft uitermate aanstekelijk.

Het startschot van Where Death Lies krijgen we met het moddervette Iron Discipline, waarmee brulboei Simon Duson ons meteen bij de strot grijpt met zijn Corpsegrinder-achtige keelgeluiden. Opvolger Sepulcher Of Alteration, tevens de eerste track die vrijgegeven werd, is een solide nummer die alle puzzelstukjes van het Carnation DNA bevat met een brouwsel van een stevige groove, melodieuze riffs en een dosis brutale vocalen. De videoclip van deze geven we graag mee onderin dit artikel.

Een prima start kent zijn vervolg met de stomende titeltrack, Where Death Lies, een krachtige uithaal die velen in de verleiding zal brengen de moshpit in te duiken, wanneer live shows terug tot het normaal behoren.

Oorwurm Spirit Excision mag met zekerheid tot prijsbeest van dit album bestempeld worden. Een bijzonder melodieuze, herkenbare riff laat je niet los. Ook het doods aanbiddende Serpent’s Breath weet te bekoren met zijn vleesverscheurende vocalen en dreigende gitaarmelodieën van Jonathan Verstrepen en Bert Vervoort.

De meest verrassende track krijgen we naar het einde van de plaat met Reincarnation (fijne woordspeling overigens). We krijgen zowaar een intro van toetsen die voortvloeit in een nummer dat iets weg heeft van God Dethroned en het latere werk van het Poolse Hate. Een geslaagde onderneming, wat mij betreft. Het afsluitende zeven minuten in beslag nemende In Chasms Abysmal is daar tegenover eerder lauw.

Where Death Lies geniet werkelijk een puntgave productie, waarbij de mastering dit keer van de hand van Jens Bogren komt, waar bij Chapel of Abhorrence Dan Swanö nog aan boord was. Voor de opnames van Vincent Verstrepen’s slagwerk ging Carnation de Hertz Studio in Bialystok in Polen opzoeken, waar ook de plaatselijke helden Behemoth, Vader en Decapitated reeds aan zet waren. Om maar te zeggen… Carnation laat niets aan het toeval over in het nastreven van grootse kwaliteit.

Aan het einde van de rit moeten we concluderen dat Carnation met Where Death Lies andermaal schitterend plaatwerk op de markt gooit. Het prima vervolg op Chapel of Abhorrence geniet iets meer variatie, en boet niets in aan kwaliteit. Hiermee bevestigt Carnation zijn status aan de Belgische top en zal het ook over de landsgrenzen heen zijn imperium verder kunnen uitbouwen. Wij waren en blijven alvast fan!

Tracklist: