Net geen twee jaar na het uitbrengen van Phanerozoic I: Palaezoic komt de Duitse prog & post-metalband The Ocean in het najaar van dit Hitchcockiaans jaar op de proppen met deel twee van Phanerozoic, Phanerozoic II: Mesozoic | Cenozoic via Metal Blade Records en het eigen label van het brein achter de band en tevens lead gitarist Robin Staps, Pelagic Records. Een album die de progressieve en verbaal agressieve kanten van de band etaleert. Inmiddels werden al drie singles uitgebracht, Jurassic | Cretaceous, Oligocene en vorige week Pleistocene, het voorlaatste nummer op het album.

Om het album op te nemen werd niet gekeken op één kilometer. De opnames gebeurden in zowel Duitsland, IJsland (drums) als Spanje terwijl de finishing touch in Zweden gebeurde bij de befaamde Jens Bogren die onder andere ook werk leverde voor meerdere albums van de West-Vlaamse band Dyscordia net als het begin september verschenen album van hun streekgenoten Thurisaz uit de tabaksstad Wervik.

Het materiaal werd eigenlijk al een tijdje geleden ingeblikt en was zo goed als klaar tegen 2018 waarna deel één uiteraard eerst uitgebracht werd, omwille dat de nummers nogal uiteenlopend waren werd geopteerd voor twee verschillende albums die vanaf 2015 gecomponeerd werden.

Het begin van de plaat is relatief rustig tijdens het eerste nummer Triassic tot wanneer halfweg het nummer een bom inslaat en de rust ruimte maakt voor artillerievuur die alle vijanden neermaait. Het visitekaartje van de band wordt hiermee meteen afgegeven en het is geen visitekaartje die thuis afgedrukt werd op een overjaarse inktjetprinter maar top notch professioneel werk.

Als Triassic een prettige opener was, wat dan gezegd over Jurassic I Cretaceous die je net geen kwartier vasthoudt en ook het langste nummer is van de plaat waar Jonas Renske van Katatonia zijn medewerking aan verleende als gastzanger. Een pareltje van progressieve en post-metal.

Na 22’ wordt wat gas teruggenomen en wordt enigszins een andere weg ingeslagen maar inboeten aan kwaliteit? Forget it! Het is wederom duidelijk dat The Ocean nog steeds een veel te onderschatte band is.

De volgende zes nummers zijn al even eclectisch als avant-gardistisch maar blijven hun progressieve en post-metalkantjes behouden al zijn ze naar mijn bescheiden mening minder voor de handliggend als deze op het eerste deel die twee jaar geleden verscheen.
De tweede single, Oligocene, werd bijvoorbeeld gecomponeerd door drummer Paul Siedel terwijl eigenaardig genoeg de ritmesectie onder handen genomen werd door toetsenist Peter Voigtmann. Het nummer dient als transitie tussen het eerste, stevigere, deel van het album en het tweede veel rustigere deel.

Geologie en paleontologie zijn nooit ver weg met The Ocean, kijk maar naar de titels van de acht albums die Robin Staps met zijn collectief uitgebracht heeft, niet vreemd als je weet dat Staps aardrijkskunde gestudeerd heeft. Om zijn muzikale werken te gronden bestudeerde de gitarist elke periode van het bestaan van onze aardkloot en zette deze over in muziek en deed dat uitstekend.