Tallah - Matriphagy

Label: Earache Records

Ashley Bickx

Het gebeurt zelden dat er een band het levenslicht ziet die met haar debuutalbum het geluid en de sfeer van een bijna vergeten muziekgenre op impressionante wijze nieuw leven weet in te blazen. Nu-Metal was ongeveer twintig jaar geleden het metalgenre bij uitstek. Anno 2020 is het kaf meer dan eens van het koren gescheiden en blijven alleen nog de rasechte kleppers over zoals Korn, POD en – we zullen ze maar vernoemen omwille van hun status uit het verleden – Limp Bizkit. Voornamelijk Korn is de laatste jaren weer stevig op dreef, maar om eerlijk te zijn, liggen er op heden nog weinig mensen echt wakker van Nu-Metal op zich. “Hold My Beer” moeten ze bij Tallah gedacht hebben, want met het debuutalbum Matriphagy zullen deze jonge wolven wel eens zeer dure potten weten te breken, en niet alleen binnen het nu-metalgenre. Matriphagy verscheen op 2 oktober via het label Earache Music. Waarom deze plaat binnen een tiental jaar als een ware ‘gamechanger’ zal kunnen worden beschouwd, kom je hier te weten…

Wie in volle Coronatijden wel eens enkele uurtjes op Youtube doorgebracht heeft, zal misschien het kanaal van Hungry Lights tegengekomen. Achter Hungry Lights zit een zekere, tot voorheen onbekende Justin Bonitz. Een jonge knaap van in de twintig die we, op zijn zachtst uitgedrukt, een vrij extravert karakter kunnen toeschrijven. Justin Bonitz slaagt er namelijk keer op keer in ieder song die hij covert compleet eigen te maken, waarbij hij als het ware één wordt met de song op zich. Laat nu net die Justin Bonitz de frontman zijn van Tallah. Wie nog deel uitmaakt van Tallah is Max Portnoy, zoon van de grote drumvirtuoos Mike Portnoy. Alleen al om deze reden weet je deze nagelnieuwe band wel eens flink de moeite zou kunnen zijn.

En of Tallah de hoge verwachtingen weet in te lossen. Enkele maanden geleden verscheen reeds de ep No One Should Read This, waarbij de band reeds ongelofelijk wild om zich heen wist te schoppen. Al moeten we ook eerlijk durven toegeven dat deze ep ons vrijwel compleet ontgaan is. Nu we enkele weken geleden Matriphagy op ons bord kregen, moeten we ook durven stellen dat het missen van deze debuutep allerminst een zwaar gemis was. De ep was namelijk in zekere zin een teaser voor het volwaardige debuutalbum dat onlangs het levenslicht zag.

Matriphagy bevat namelijk alle songs van de debuutep, aangevuld met een rist nieuwe songs. Een flauwe poging tot recyclage zou men kunnen stellen, maar dat is het allerminst. Matriphagy is namelijk een conceptalbum in zijn puurste vorm dat nu pas echt volledig op punt staat en waarbij de songs van de ep volledig tot hun recht komen. Het concept van dit debuutalbum is niet bepaald om blij van te worden: Matriphagy gaat namelijk over een jonge knaap die zijn hele leven wordt opgesloten door zijn tirannieke moeder en die zowel op fysiek als op mentaal gebied misbruikt wordt tot op het ogenblik dat de stoppen volledig doorslaan. Wat volgt is een explosieve cocktail van geweld, moord, kannibalisme en finaal een complete psychose, waarvoor men gerust een verzoekschrift tot gedwongen opname zou kunnen indienen bij het plaatselijke Vredegerecht. Niet bepaald rooskleurige vooruitzichten, als u het mij vraagt…

Dit op papier ranzige concept vertaalt zich op muzikaal gebied in een pure brok razernij, waarbij Tallah het nu-metalgenre naar een compleet nieuw niveau weet te tillen. Het klinkt allemaal nog wat extremer dan hetgeen de mannen van Korn in hun beginjaren lieten horen. Een vergelijking met Slipknot dringt zich op, maar ook daar weet Tallah zich te onderscheiden van deze Amerikaanse grootmacht.

De grootste sterkte van Tallah zit hem in het groepsgevoel dat deze jonge wolven weten op te roepen. Ieder bandlid krijgt voldoende ruimte om zijn muzikale kunnen te etaleren, hetgeen ook duidelijk hoorbaar is. Ondanks dit groepsgevoel kunnen we er toch niet omheen dat de absolute ster van Tallah frontman Justin Bonitz is: nog meer dan tijdens zijn talrijke covers slaagt Justin er in om volledig één te worden met deze eigen nummers. De manier waarop hij het maniakale verhaal weet over te brengen, middels een psychotische, dreigende, zelfs psychopatische manier van zingen/brullen/zelfs rappen is nagenoeg ongeëvenaard. Zonder enige zin voor overdrijving moeten we erkennen dat Justin een van de meest impressionante frontmannen is die we de laatste jaren – zij het virtueel – aan het werk hebben mogen zien.

Mocht ik mezelf volledige carte blanche toedichten, zou u het komende half uur nog steeds deze review aan het lezen zijn. Nagenoeg iedere song vertelt namelijk een subverhaal op zich, waarbij op muzikaal en vocaal gebied ontzettend veel te beleven valt. Normaliter hebben we bij Amped-Up de gewoonte om er enkele prijsbeesten uit te lichten, maar dat is in dit geval gewoonweg een onmogelijke opgave. Ieder nummer blinkt op zijn eigen manier uit en weet zo een indruk na te laten dat we alleen maar kunnen besluiten dat Matriphagy een absolute bom is binnen het metalgenre die het genre op haar grondvesten zal doen daveren.

Voor wie zichzelf ziet als een zelfverklaarde ‘metalpurist’ en louter zweert bij black metal – wat toch zeer kortzichtig is, me dunkt – zal nu ongetwijfeld zijn neus optrekken voor Tallah. Wie evenwel het metalgenre an sich een warm hart toedraagt, en er geen bekrompen smaak op nahoudt, zal alleen maar kunnen erkennen dat we hier te maken hebben met een absolute parel van een album. Slipknot kon in het begin ook rekenen op heel wat negatieve respons, maar kijk waar Corey Taylor en consoorten nu staan. De kans is groot dat Tallah eenzelfde toekomst tegemoet gaat. Het is immers groot tijd voor vernieuwing aan de top van het genre, want keer op keer geconfronteerd worden met dezelfde headliners begint stevig op de zenuwen te werken. Als er een band is die het potentieel heeft om uit te groeien tot een moderne headliner van de toekomst, is het Tallah wel. Absoluut materiaal voor de jaarlijsten!

Tracklist: