Op 30 oktober wordt het lange wachten van de vele Carcass-fans eindelijk beloond. Waar de band in 2013 bij de release van het meesterwerk Surgical Steel nog deed uitschijnen op iets consistentere wijze nieuw werk uit te brengen, bleek deze rooskleurige toekomstvisie slechts ijdele hoop te zijn. Gelukkig was Surgical Steel een pure diamant waar de fans op heden nog altijd plezier aan beleven. Na 7 jaar was het evenwel tijd voor nieuw werk. Voor een volwaardige langspeler was het nog net iets te vroeg, maar een ep kon er wel al van af. Op 30 oktober is het dus zover en verschijnt met Despicable een klavertje vier aan nieuwe songs en dat allemaal onder het goedkeurend oog van Nuclear Blast.

Carcass is zo een van de weinige band die nooit kwaad kan doen bij de metalliefhebber. Waar deze Britten initieel begonnen als razende deathgrindband, kwam de focus meer en meer te liggen bij het meer melodische aspect. Na Swansong volgde 17 jaar lang het grote niets, waarna Carcass in 2013 zoals reeds vermeld kwam aandraven met het album Surgical Steel. Een plaat die zowel door pers als publiek beschouwd werd als het magnum opus van de band, en dat zonder het verleden oneer aan te doen.

Sinds Surgical Steel zijn er wederom 7 jaar verstreken, maar wat meteen opvalt, is dat de band allerminst haar streken verleerd is. Opener A Living Dead At The Manchester Morgue is een song die perfect op zijn voorganger had kunnen staan. Na een lang uitgesponnen instrumentale intro trekt frontman Jeff Walker zijn kenmerkende raspende strot weer open, waarna de band halverwege de song enkele versnellingen hoger schakelt en we spontaan de sfeer van Heartwork, maar toch voornamelijk Surgical Steel voelen bovendrijven. Corona mag onze smaakpapillen dan wel aantasten, onze muzikale smaakpapillen blijven gelukkig onaangeroerd.

Ook het daaropvolgende The Long And Winding Bier Road tapt uit eenzelfde uiterst melodische vaatje, waarbij Carcass op het vlak van melodie zichzelf misschien wel naar een nieuwe dimensie heeft weten te brengen. Misschien toch even slikken, maar na enkele luisterbeurten voelt deze subtiele muzikale koerswijziging toch ook al vrij snel vertrouwd aan.

Under The Scalpel Blade werd vorig jaar reeds als single op de wereld losgelaten en is daarom misschien het minst verrassende nummer, mede gelet op de eerder vrij basic opbouw. Vorig jaar wist deze song mij niet volledig te overtuigen en dat is nu nog steeds zo, met uitzondering dan van het refrein, dat dan wel weer best te pruimen is.

Met afsluiter Slaughtered In Soho keert de band terug naar het geluid van het album Swangsong: een meer toegankelijke aanpak, waarbij zelfs een vleugje rock ’n roll te ontwaren valt, staat centraal, waarbij de band evenwel nooit volledig het gaspedaal weet in te duwen. Laat dat nu net het enige manco zijn aan deze nieuwe ep. Deze Despicable is en blijft een zoethoudertje, maar wat mij betreft, was een clusterbom als Captive Bolt Pistol meer dan welkom geweest. wat daarentegen wel zeer welgekomen is, is het feit dat Carcass de songtitels deze keer gelukkig iets eenvoudiger gehouden heeft in vergelijking de voorganger. een nummer als Noncomliance To ASTM F 899-12 Standard heeft de band deze keer gelukkig achterwege gelaten. Het feit dat ik na 7 jaar mijn fysiek exemplaar bij de hand diende te nemen ter controle van de correctheid zegt genoeg…

Met Despicable toont Carcass aan er opnieuw zin in te hebben. Ik onthoud voornamelijk de eerste twee songs die best wel als sterk te bestempelen vallen. Het overige materiaal is zeker en vast niet mis, maar het ontbreekt hem wat aan finesse. Een stevige tempoversnelling hier en daar was meer dan welkom geweest. Het uitkijken naar een nieuwe, volwaardige langspeler kan nu echt wel beginnen.

Tracklist:

1. The Living Dead At The Manchester Morgue
2. The Long And Winding Bier Road
3. Under The Scalpel Blade
4. Slaughter in Soho