Gargoyl is veel dingen tegelijk, wat de band automatisch onderwerpt aan het journalistieke en fanatieke gokspel over wat voor stijl ze eigenlijk spelen. Hun titelloze debuut met elf nummers is progressief, atmosferisch, zwaar, technisch en avant-garde; een mix van geluiden die uiteindelijk samensmelten tot een oeuvre dat op zichzelf een breed spectrum beslaat. Maar ga dieper in het geluid van Gargoyl en er onthullen zich voortdurend nieuwe elementen.

Begin 2018 opgericht door gitarist Dave Davidson (Revocation) en gitarist / zanger Luke Roberts (Ayahuasca). De basis voor Gargoyl werd gelegd toen de twee mannen elkaar ontmoetten tijdens een tour. Het paar realiseerde zich dat ze een muzikale verwantschap en bewondering deelden. Gargoyl werd vervolledigd door de virtuoze talenten van bassist Brett Leier en drummer James Knoerl die gezamenlijk verdere lagen van intriges en soul aan de muziek toevoegen. Hun platenlabel, Season of Mist, noemt een aantal verschillende stijllabels die naar de band zijn gegooid (progressieve grunge rock, grunge meets black metal, Queens of the Stone Age meets Voivod en een jazzier versie van Alice in Chains), maar geen van deze pogingen lijkt perfect in staat om Gargoyls unieke geluid te verklaren.

Op het openingsnummer Truth of a Tyrant is het duidelijk dat de vergelijking niet zonder verdienste is. De meesterlijke vocale levering en het beklijvende harmonische arrangement van zanger Luke Roberts op deze prachtige acapella-introductie is onmiddellijk nostalgisch. Dave Davidson brengt zijn extremere metal van bij Revocation in evenwicht met andere invloeden zoals grunge en jazz. Afgezien van een paar leuke solomomenten in Cursed Generation en Nightmare Conspiracy oefent Davidson zijn vak op verschillende manieren uit. Rauwe, hoekige riffs en complexe, dissonante akkoordstemmingen worden niet gebruikt om indruk te maken, maar om een ​​sfeer te creëren. Voeg daarbij de talenten van bassist Brett Leier en drummer James Knoerl en de nummers komen tot leven, kronkelend en pulserend onder de donkere sfeer van Davidson. Nummers als Electrical Sickness en vooruitgestuurde tweede single Plastic Nothing zijn perfecte voorbeelden van deze sombere en voortstuwende stijl. Cursed Generation heeft veel weg van Alice In Chains God Smack.

Er zijn ook rustiger momenten op dit album zoals Wraith. Eén van de twee tracks die uit dit titelloos album getrokken zijn. Dit neemt niets weg aan de complexiteit en mooie opbouw van deze nummers. Afsluiter Aspyxia kunnen we ook onder deze noemer catalogeren. Acid Crown krijgt in het midden van de track een extra jazzier toets door de bijdrage van jazzsaxofonist Erik Van Dam.

Net zoals een gargoyl (gargouille of waterspuwer, uitmonding van een goot met het doel al dan niet overtollig water af te voeren), spuwt deze band letterlijk zijn muzikale geniaaliteiten uit over de mensheid. De beklijvende en melancholische tonaliteit van Gargoyls geluid, harmonieën en onorthodoxe composities doen soms denken aan klassieke vocalisten uit het grungetijdperk van de jaren 90. Als gevolg hiervan schommelt het debuut van Gargoyl met succes tussen zenuwslopend en emotionele segmenten, tot progressieve, gotische hardrock.

Tracklist:

1. Truth of a Tyrant
2. Plastic Nothing
3. Cursed Generation
4. Electrical Sickness
5. Wraith
6. Ophidian
7. Nightmare Conspiracy
8. Waltz Dystopia
9. Ambivalent
10. Acid Crown
11. Asphyxia