Italië en progressieve muziek gaan samen als Black & Decker, Devos & Lemmens of Procter & Gamble. DGM is in progressieve metalmiddens zeker geen onbekende, de Italianen zijn inmiddels aan hun tiende album toe en kenden de afgelopen 12 jaar een stabiele line-up met zanger Mark Basile als het laatst toegetreden lid in 2008 die met zijn merkwaardige stem de band identificeerbaar maakt net als het werk van gitarist/producer Simone Mularoni die ook actief is bij Empyrios en Lione/Conti. Vier jaar scheiden The Passage en het nieuwbaken Tragic Separation, wat het nieuwe album brengt leest u hieronder.

DGM vatte de lente van 2019 aan met het componeren van hun tiende opus dat zo goed als een vol jaar in beslag nam, het kwintet wou niets aan het toeval overlaten. Tragic Separation is een allesbehalve klassiek conceptalbum geworden die niet draait rond een persoon maar rond alles wat het leven brengt, de leuke en minder leuke kanten van het leven.
De hoogdravende stijl is geenszins verdwenen, het zijn dan ook Italianen en daar is uiteraard niets mis mee. Devin Townsend is er wereldberoemd mee geworden en top in de progressieve rockwereld.

Het goed werkende stramien van componeren bleef ongewijzigd maar er werden wat nieuwe toetsen aan toegevoegd. Naar eigen zeggen maakte de band zelfs een knipoog naar Kansas en blijven ze uiteraard de Symphony X sound getrouw waar trouwens ook Italiaans bloed zit.  Melodie en keyboards zijn nooit ver weg net als voortreffelijk gitaarwerk van Simone Mularoni die ook voor de mix en de mastering zorgde en dat inmiddels al op ijzersterke manier deed voor de helft van de Italiaanse metalbands. Het geheel klinkt heel homogeen.

Het album wordt aangevat met een sterk en stevig nummer, Flesh and Blood, waarin de zanger Mark Basile pas na net geen twee minuten zijn intrede maakt en meteen een visitekaartje afgeeft voor wat de tiende opus van de band voorstelt, een meer dan prima album.

# 2, Surrender, begint op een hele andere toon en klinkt een stuk melodischer dan het eerste nummer met toch wel fraai gitaarwerk terwijl Fate op zijn beurt dan wat meer naar klassieke hard rock leunt. Het vierde nummer, Hope, is dan opnieuw regelrechte progressieve metal met hier en daar wat Dream Theater invloeden uit het verleden. DGM en met hen tientallen andere prog metal bands zijn nu eenmaal geïnspireerd door de Amerikanen.
Het eerste deel van het album wordt afgesloten met de prachtige titeltrack Tragic Separation die net als de vorige nummers een voortreffelijk stuk is die zowel een heel eigen karakter heeft alsook een knipoog maakt naar Kansas.

Deel twee van het album wordt aangevat met Stranded, een 400 M sprint tussen gitarist Simone Mularoni en sticksman Fabio Costantino, een snelheidswedstrijd die geen winnaar oplevert en beiden naar het hoogste schavotje van het podium brengt. Land of Sorrow neemt wat snelheid terug, aan kwaliteit wordt er echter niet ingeboet terwijl zanger Mark Basile nog eens aantoont waarom die al 12 jaar onafgebroken de kwaliteit van zijn stembanden mag bewijzen bij de Italiaanse hoofdstedelingen.

Het voorlaatste nummer wordt aangevat met schitterend drumwerk van Costantino om vervolgens met Curtain het doek te laten vallen op de Tragic Separation voorstelling, een performance om duimen en vingers af te likken. Welcome To Pleasuredome zou Frankie onderweg naar Hollywood zeggen.

Fans van de Italiaanse band vinden in dit album de gebruikelijke progressieve metalklanken terug die kenmerkend zijn voor DGM met sterke refreinen, technisch gitaarwerk en epische keyboards. Na talloze luisterbeurten van dit Italiaans juweeltje ben ik voor de zoveelste keer overtuigd dat DGM een absoluut onderschatte band is in progressieve metal middens.