Insidious Disease - After Death

Label: Nuclear Blast

Ashley Bickx

Zogenaamde ‘supergroepen’ zijn al lang geen rariteit meer. Het gebeurt vaker en vaker dat enkele grootheden binnen het metalgenre de koppen bijeen steken om zo hun afwijkend muzikaal ei kwijt te kunnen. Een uitklaatklep kan iedereen namelijk wel gebruiken. In het geval van Insidious Disease liggen de kaarten toch net iets anders. Nagenoeg ieder bandlid heeft namelijk zijn strepen reeds verdient in meer extreme werk. Wat dat betreft kan het werk van deze supergroep moeilijk beschouwd worden zwaar afwijkend van het gebruikelijke werk. Liefhebbers van old school death metal kunnen bij deze maar beter hun oren spitsen, want op 30 oktober langstleden verscheen met After Death namelijk het tweede wapenfeit van dit indrukwekkende gezelschap. Nuclear Blast zag dat het goed was en nam met genoegen het administratieve luik ter harte.

Na een complete radiostilte vonden de leden van Insidious Disease het tijd voor een nieuw werkstuk op deze getormenteerde wereld los te laten. After Death dekt dan ook volledig de actuele lading, want door de huidige wereldcrisis wanen heel wat mensen zich door toedoen van het complete isolement reeds in een soort van duisternis. Hopelijk zullen deze mensen op tijd het levenslicht opnieuw mogen aanschouwen.

Aangezien er sprake is van een supergroep loont het wel eens de moeite om enkele bekende koppen van dit gezelschap er uit te lichten. De bekendste kop is ongetwijfeld Silenoz van het alom gekend Dimmu Borgir. Daarnaast treffen we ook nog ex-Morgoth frontman Groo aan en tevens Shane Embury, de man die ondertussen meer bands dan onderbroeken verleten heeft. Een indrukwekkend gezelschap als je het mij vraagt.

Dat Insidious Disease bulkt van de muzikale ervaring en kunde mag wel duidelijk zijn. Een gegeven dat duidelijk waarneembaar is bij het beluisteren van deze After Death. De algemene vibe van deze plaat laat nergens steken vallen. Op muzikaal gebied klinkt ieder nummer ontzettend old school, weliswaar ondersteund door een glasheldere productie. Qua stijl wordt er meer aangeleund bij de Amerikaanse variant van death metal, al is er op tijd en stond ook wel ruimte voor een meer Britse instroom, in de stijl van Bolt Thrower en Memoriam.

Achter de microfoon horen we zoals reeds aangehaald ex-Morgoth frontman Groo terug. Een frontman die pure klasse uitademt, maar die allerminst beschikt over de meest voor de hand liggende grunt binnen het deathmetalgenre. Morgoth was wat dat betreft ook niet voor een gat te vangen. Het verloop der jaren heeft Groo duidelijk geen slecht gedaan, want anno 2020 klinkt hij nog steeds als een soort bastaardkind van enerzijds Max Cavalera en anderzijds John Tardy.

Zoals het een goede deathmetalplaat beaamt, is ook het artwork weer om duimen en vingers bij af te likken. een enkele glimp van het artwork was reeds voldoende om meteen de hand van Dan Seagrave te kunnen onderscheiden. Een van de absolute grootheden als het op metalen albumhoezen aankomt. Het niveau aan details is opnieuw van een haast ongezien niveau. Alleen al om deze reden zou men geneigd zijn om de lp aan te komen, kwestie van alle details te proberen ontwaren.

After Death is een meer dan uitstekend album dat eenvoudigweg een portie oerdegelijke, old school death metal voorschotelt.Wereldschokkend of innoverend wordt het nergens, maar dat hoeft hier zeker en vast niet beschouwd te worden als een manco. Death metal is en blijft death metal en zal altijd death metal blijven. Een zekere, lichte tendens tot innovatie is altijd welgekomen, maar een liefhebber pur sang zal toch altijd naar het pure, onversneden werk teruggrijpen. Wat dat betreft, zal men deze After Death zeker en vast kunnen pruimen.

Tracklist: