Begin dit jaar bliezen de onvervalste heersers van de Britse doom, My Dying Bride, dertig kaarsjes uit en brachten een eerste album uit in vijf jaar tijd, The Ghost of Orion. Het veertiende al in een afwisselende bezetting waarvan enkel frontman Aaron Stainthorpe en gitarist Andrew Craighan de overlevers zijn van de oorspronkelijke formatie.

Is dit een overschotje uit The Ghost of Orion of kon de creatieve drive niet op bij de meesters van de melancholie en verdriet uit Halifax? Ik gok op het eerste zeker als je A Secret Kiss beluistert.
Het is inderdaad zo dat veel mensen en zeker muzikanten dit jaar hun tijd minstens een aantal weken anders moesten vullen dan gewoonlijk en is My Dying Bride niet de enige band die in die periode kunstzinnig bezig geweest is, al zegt mijn fingerspitzengefühl dat alles al klaar was eind 2019. De Britten en/of Nuclear Blast vonden alvast drie creaties goed genoeg om deze op een extended play neer te poten met een vierde hidden track op fysieke exemplaren.

Het resultaat is zoals we gewoon zijn van de Haligonians: duistere muziek met zwaar gitaarwerk verdeeld over drie nummers die goed zijn voor 22 minuten lekkere doom. Nummers handelend over de minder leuke kanten van het leven waarmee we allemaal wel eens geconfronteerd worden zijnde verdriet, verlies en woede met diepzinnige en emotionele teksten. Een betere maand dan november met laattijdige vallende bladen kon de band  of label niet uitgepikt hebben om dit werk uit te brengen, een beter jaar evenmin.

Het eerste stuk, Macabre Cabaret, is een zwaar nummer dat draait rond de gevolgen van ongecontroleerde geslachtsgemeenschap, over de diepe passie van het fysieke verlangen vertaald in een track dat aangevat wordt met een spel tussen de basgitaar van Lena Abé en de keyboards van Shaun MacGowan (niet te verwarren met zuipschuit Shane MacGowan van o.a. The Pogues) tot even na 30” de overige muzikante komen binnengevaren. Een nummer van tien minuten dat tot twee keer toe een rustig stuk kent om dan weer wat steviger te worden en afgesloten te worden met toetsenwerk.

Het tweede nummer, A Secret Kiss, kreeg verschillende meningen volgens zanger Aaron Stainthorpe net als de twee andere nummers op de ep maar handelt vooral over duistere en verborgen liefde of lust en de zielstoestand die op het einde resteert wanneer het voorbij is. Het nummer beschikt over een aantal zware deathmetalriffs waarin we Andrew Craighan van zijn beste kant mogen aanhoren.
Tenslotte is het derde nummer eentje met nobele doeleinden voor deze wereld, om deze opnieuw wat beter te maken dan deze momenteel is.

Liefhebbers van Britse doom kunnen niet klagen wat dit gedoemd jaar betreft op muzikaal gebied, twee deftige My Dying Bride worpen zonder Obsidian van hun buren te vergeten van Paradise Lost. Eén ding is zeker, My Dying Bride is helemaal terug na vijf jaar stilte.