Van de Japanse post-hardcore- en post-rockband envy (inderdaad zonder hoofdletter) had ik tot voor de pandemie nog nooit de moeite gedaan iets te beluisteren. Tijdens de twee maand van de lockdown maakte ik me voor 69 € per twee maand lid van Pelagic Records’ vinyl flat rate waarbij je als lid alle vinyls ontvangt die uitgebracht werden door de label van Robin Staps, ook bekend als het brein en gitarist achter The Ocean, en dit in de meest uitzonderlijke versie en met een minimum van twee.

Bij de eerste lading zat er een album bij van envy, The Fallen Crimson. Een luisterbeurt volgde, meteen een tweede, een derde bleef niet lang uit met de conclusie: “Wat een plaat is met dat zeg!”. Meteen kocht ik Atheist’s Cornea, het voorgaande album uit 2015 en samen met The Fallen Crimson de enige twee albums die niet bij een limited edition box horen waar alle voorgaande nummers op vinyl uitgebracht werden.

Nu dik zes maand na het begin van de pandemie is Last Wish – Live at Liquidroom Tokyo verschenen, een registratie van de enige liveshow die de Japanners brachten na de release van hun jongste langspeler, The Fallen Crimson. Door reisbeperkingen opgelegd door de wereldwijde pandemie kon de band niet op tour om het album te promoten en werd dan maar een show georganiseerd in eigen stad, Tokyo, meer bepaald in de Liquidroom waar 1200 man binnen kan en in een relatief exclusieve wijk van de Japanse hoofdstad ligt. Op de avond van de show hing het bordje SOLD OUT aan de voordeur zodat het een zweterige show werd die je nu thuis of onderweg kunt beluisteren.

Bij een eerste luisterbeurt druipt de on stage energie zo van de plaat, je kunt je zonder veel moeite inbeelden wat er zich op podium afspeelde op die winterse avond begin februari van dit gedoemd jaar.

Volgens de charismatische frontman Testu Fukagawa was de show nogal aan de ruwe kant en geeft zelf toe dat de band wellicht beter uit de verf kon komen maar de band wou hun toenmalige gevoelens overmaken aan hun fans door een groot deel van de nummers die op die avond gespeeld werden op een live registratie aan te bieden nu de band niet op tour kan. Een korte bloemlezing van 25 jaar hardcore, thrash-punk, screamo, post-hardcore en post-rock en vooral veel nieuwe nummers.

Het mag dan relatief rustig geweest zijn rond envy het laatste decennium, op muzikaal gebied dan, deze live en het ontegensprekelijk schitterende The Fallen Crimson hebben dit jaar veel goed gemaakt. Er blaast duidelijk een nieuwe wind door de band met de komst van drie nieuwe bandleden.

Het hele album door lijkt het of Testu Fukagawa boos is op iets of iemand door het geschreeuw dat typisch is aan de frontman terwijl de twee nieuwe gitaristen en drummer het beste van zichzelf geven net als de oudgedienden uiteraard. Het aanwezige publiek wordt duidelijk meegesleept in deze met buikgevoel gespeelde songs en ondergaat een explosie aan emoties.

Twee derde van de nummers op dit album zijn afkomstig van de laatste opus aangevuld met vier klassiekers van de band die elk oorspronkelijk opgenomen werden tijdens het eerste deel van het vorige decennium op één na en zijn één voor één meeslepend, combinaties van brutaliteit en schoonheid met gitaartonen die eigen zijn aan post-rock.

envy is ondertussen bezig met nieuw werk te componeren terwijl die volgend jaar een Europese tour ondernemen al worden de data nog niet gepubliceerd zolang de situatie rond COVID-19 nog niet opgehelderd is.