Nord - The Only Way to Reach the Surface

Label: Klonosphere/ Season of Mist

Eef

Als je graag naar een moderne variant van metal luistert, kun je tegenwoordig niet meer om Frankrijk heen.
De muzikale genialiteit schiet daar als paddestoelen uit de grond en kweekt als konijnen. Dankzij de vruchtbare Franse grond konden we eerder al genieten van bands als Gojira, Svart Crown en andere Dagoba’s.
En dan zijn er nog van die verborgen pareltjes die je eens om de zoveel tijd weten te bereiken: vanop een Parijse zolder werd The Only Way to Reach the Surface van Nord met veel vakmanschap en liefde voor het vak in elkaar geknutseld ter voordele van ons luisterplezier. En dat het plezant was…

Omdat een plaat nu eenmaal ergens moet beginnen heeft Nord gekozen voor een rustige landscape, vocaal aangevuld door een lieflijke stem die dan nog eens door een vocoder gestuwd is. Dit lijkt een rustige zit te worden. Met de nadruk op “lijkt”.
Met de bom, Violent Shapes, die abrupt op ons losgelaten wordt, bevinden we meteen in een blackmetalrealm, zij het maar voor enkele tiental seconden.

Want, en dit moet meteen even gezegd: Nord laat zich niet in één genre drummen. In Violent Shapes passeert er, zoals eerder geschreven, black metal, shoegaze, post, math en nog een hele rist aan andere zaligheden. Ik hoor het je al denken: “Nu nog djent en het plaatje is compleet.”
Raad eens….

Gelukkig steekt de band zo nu en dan eens een rustmomentje in de plaat. Deze keer niet om te bekomen van het kabaal, maar eerder om het voorgaande eens goed te laten bezinken en te begrijpen. Want er gebeurt heel wat: een hoop stijlen samengepropt in één song van vier minuten en het toch als een geheel laten klinken. Heel straf, me dunkt.
Het rustmomentje dus: meer dan een minuut vijftien krijg je met de zomerse pop Circular Haze niet. De volgende track, Unstoppable, heeft zijn naam niet gestolen.

In Happy Shores keren we terug naar het zomers gevoel van Circular Haze, maar dan in een iets minder vrolijke setting. Hier horen, niet voor het eerst, maar wel het meest opvallend tot dusver, de zuivere stem zanger/gitarist Florent Gerbault; en het moet gezegd: wat een zalig timbre heeft die man.

We zijn al ver gevorderd in de plaat en hebben nog geen enkele misstapt gehoord, laat staan een minder moment. En dan moet het eindluik nog komen, beginnende met (de persoonlijke favoriet) We Need to Burn Down This Submarine. Deze track begint met een aan Gojira-schatplichtige meesterrif, die, zoals gepast naar achtergrond verdrongen wordt, om later in de track weer majestueus uit te pakken. Dit is muziek van de bovenste plank, gemaakt door een bende jonge genieën.

Het vijftien minuten durende epos en titelnummer wordt gepast ingeluid door 1215225, Part 2, die de sfeer oproept die op het eind van The Only Way to Reach the Surface (de track) nog eens terugkomt. Zoals het een progressief meesterwerk betaamt.

En weer mogen nog een genre bijschrijven: vingervlugge jazz.

Meer kan er niet gezegd worden over het meesterwerk dat The Only Way to Reach the Surface (het album); woorden schieten te kort (kippenvel alom). Men kan alleen luisteren en genieten.

Alstublieft: