Daniel Tompkins, frontman van TesseracT, en ook voor een tijdje van Skyharbor, brengt op zijn jongste album Ruins opnieuw de nummers van zijn debuutalbum Castles (2019) uit in een ander kleedje en met een verhoogde dosis decibels. Castles was meer gericht was op het experimentele met afwisselende nummers gaande van pop tot elektronica en diende als referentie om Ruins op te bouwen met melodieën die deze keer in de progressieve rock- en metalsfeer te vinden zijn, met een flinke dosis agressiviteit.

De nummers van dit nieuw album werden bewerkt en geproducet samen met Tompkins’ oude collega van het experimentele project ZETA, Paul Ortiz die je misschien beter kent als Chimp Spanner. Deze keer zijn de medewerkingen ook meer in de metalsfeer te vinden met eminente figuren als Matt Heafy van Trivium en de jonge stergitarist Plini die net ook een album uitgebracht heeft.

Dan Tompkins @ Prog in Park III – Warschau – Polen (Juli 2019)

Het eerste nummer, Wounded Wings, is een nieuwe interpretatie van Black The Sun die op Tompkins’ vorig album stond en meer dan eens geremixt werd vorig jaar. Deze nieuwe uitvoering steekt van wal met een meer emotionele intro door een spanningsveld te creëren.
De drums komen met vol geweld binnen na een minuut samen met de clean vocals van Daniel Tompkins geven de tonaliteit van de hoofdmelodie. Deze nodigen ons uit om op te stijgen in het ruimteschip dat ons naar het progressieve universum van het album zal brengen. De riffs van Daniel Tompkins’ Cybele-gitaar zijn vanaf de tweede minuut voelbaar tussen bariton akkoorden en de intensiteit van zijn stem.
De samenwerking met de veelbelovende en rijzende jonge progressieve Australische gitaarvirtuoos Plini, die een onberispelijke solo levert, vormt een harmonieus contrast met Tompkins‘ zuivere stem net als diens keelgeluiden die samen dit nummer doen stralen in haar eigen licht.

OD Guitars heeft de op maat gemaakte Cybele 6-snarige baritongitaar exclusief voor dit album en andere toekomstige projecten van Daniel Tompkins geproduceerd. Vóór de quarantaine stond Tompkins niet meteen bekend als gitarist, maar dankzij zijn uitzendingen op Twitch konden we de evolutie van zijn verborgen talent beschouwen naast ook zien hoe hij de lat hoog legde om te leren deftig gitaar spelen en alle nummers opnieuw te componeren voor dit nieuwe album.
Zijn formidabele coördinatie om de helderheid van de stemmen en het aanvalsritme van de riffs te behouden, is duidelijk een deugd en heeft uiteraard zijn nut als soloartiest.

Het volprezen The Gift was de eerste single die verscheen en bevat een samenwerking met de geweldige Matt Heafy van Trivium. De stemmen van beiden komen in symmetrie samen, gevolgd door het instrumentale genie van zeer goed gedoseerde riffs, ontroerend en tegelijkertijd stevig.
De dichte en vervormde baslijn op de achtergrond begeleidt de synths en cleane zang van de verzen die plaats maken voor het refrein “Until my dying day your gift will shine on display, a token of your never ending love” en eindigen met een fulminante versmelting van de keelklanken van beide in “your gift that burns bright as day”. Zonder twijfel versterkt de zanglijn het thema op een buitengewone manier.
Toevallig zijn beide artiesten pro-streamers bij Twitch, dus aarzelden ze niet om het onderwerp te delen via dit platform tijdens de quarantaine om het zo naar hun volgers te brengen.

Titeltrack Ruins was de tweede single die werd uitgebracht samen met een videoclip, een nummer die perfect aansluit bij het verhaal over brandende kastelen net als de chaos en exuberantie taferelen rond de personages in de clip. Op het vorige album heette de eerste versie van het nummer Castles, maar deze had een veel meer elektronische en soepele mix.
In de video speelt co-producer Paul Ortiz ook een rol en op het album het ritme begeleidt en de instrumentale lijn helemaal herwerkt heeft vanaf nul. De instrumentale brug die net voor de derde minuut komt geeft een nog dramatischere wending aan de scène van een meisje die wordt aangevallen door een mysterieus monster die wat weg heeft van het figuur op de albumhoes.
Naar het einde van het nummer toe groeit de vocale lijn van Tompkins totdat deze eindigt in een hartverscheurende schreeuw waardoor het nummer zijn kracht terugkrijgt, wat aanleiding geeft tot de ogenschijnlijk eenvoudige maar emotionele solo. De huiveringwekkende keelklanken en gesynchroniseerde outro aangevuld met de allesverslindende vuurscènes voegen een daverend einde toe aan het nummer/video.

Dan Tompkins met TesseracT op Prognosis 2019 @ Eindhoven – NL

Kortom, elk nummer bouwt voort op de melodieuze fundamenten van het eerste soloalbum van Daniel Tompkins met veel duisterdere en krachtigere nuances, maar zonder zijn experimentele roots te verliezen.
Tompkins bevestigt zichzelf opnieuw als één van de meest veelzijdige artiesten in de moderne metal scene wiens melodieën in staat zijn de geesten van luisteraars te verheffen, luisteraars die van nieuwe opportuniteiten houden en het lef van artistieke heruitvinding waarderen.