Nu we al maanden aan huis en buis gekluisterd zijn, proberen artiesten met behulp van livestreams enige culturele balsem op de wonde te smeren. Zo ook Amenra, dat in augustus ergens in een Kortrijks veld een speciaal optreden ten beste gaf. Het was het laatste optreden met bassist Levy Seynaeve, die ondertussen liet weten zich op zijn band Wiegedood te willen concentreren. Een optreden zonder publiek ook, wat meteen de oeroude filosofische vraag naar boven brengt: ‘Als een boom omvalt in een bos waar niemand is om dit te horen, maakt hij dan geluid?’

Elk optreden van Amenra is een ritueel, maar hoe zorg je voor enig sacraal gevoel als je thuis gezellig onder je dekentje ligt? Zou een enkele kaars de gewijde sfeer helpen bevorderen? Wij deden alvast een poging. Terwijl we onze kaars aanstaken verscheen het Amenra-logo in beeld, begeleid door een passende soundscape die de toon zette. So far, so good: dàt kennen we nog van een ‘gewoon’ zaaloptreden. Op facebook postten fans foto’s van hun tv met Amenra-logo, wat toch al enig gevoel van samenhorigheid gaf. Amicitia fortior, ook in digitale eenzaamheid.

Screenshot uit livestream ‘Treha Sektori – Le Cercle’

Treha Sektori is allesbehalve een onbekende voor wie wel eens een zaalshow van Amenra gezien heeft, en ook nu kwam Dehn Sora ons ‘opwarmen’ met zijn vervreemdende soundscapes. Al menig keer zag ik de man in halfdonkere zalen bezig, en daarom was het ook enigszins verrassend om hem ineens in een helder berglandschap te zien. Daar zit je dan onder je dekentje, naast een flakkerende kaars. Toch moet gezegd worden dat de setting simpelweg briljant was: met stalen ribben werd een kubus gebouwd waar wat schedels en een enkele ruggengraat bungelden, terwijl Dehn Sora het beste van zichzelf gaf. Samen met het desolate berglandschap waarin de klanken eeuwig leken te echoën, kwamen de vervreemding en unheimlichkeit evengoed of zelfs beter uit de verf dan in een halfdonkere zaal. Een enkele keer moesten wij zelfs denken aan de muziek uit Kubricks 2001: A Space Odyssey en verwachtten wij elk moment dat enkele apen zich zouden komen vergapen aan het schouwspel dat zich daar afspeelde. Vergeet monolieten die overal verschijnen, doe ons maar zo’n Treha Sektori-kubus!

Daarna troffen we Amenra aan in een donker veld, in een kring rond een brandende cirkel. Kijk, ineens voelde dat kaarsje naast ons minder belachelijk aan. In het Kortrijkse veld werd Children of the Eye ingezet, het eerste nummer van Mass VI dat integraal gespeeld werd, en kosten noch moeite werden gespaard om er een indrukwekkende vertoning van te maken. Toch zag alles er kinderlijk eenvoudig uit. Een brandend vuur met enkele muzikanten rond: simpel toch – nee? Maar ondertussen loopt er een hele filmploeg rond om alles haarscherp in beeld te brengen, inclusief prachtige luchtbeelden vanuit een drone. Het bracht ons alvast terug naar het vuurritueel in Menen, waar het standbeeld van Johan Tahon uit het vuur verscheen. Maar ongehinderd door publiek kon Amenra nu ook nog eens rond de eigen cirkel een batterij spots opstellen, die op hun beurt ook weer een cirkel vormden – zo bleek tijdens Plus Près de Toi. Stonden de bandleden tijdens het eerste nummer nog rond de vuurcirkel, dan bleken ze tijdens het tweede nummer zelf het vuur te zijn, ingesloten door een cirkel van licht. Rookpluimen waaiden langzaam over terwijl Colins breekbare en zachte zang door onze huiskamers zweefde: daar bleek geen warm dekentje tegen bestand. De mokerslag die daarop volgde mepte ons dan weer zonder pardon uit onze zetel.

Toen moest publieksfavoriet A Solitary Reign nog komen. Ergens in mijn hoofd hoorde ik de opgewonden kreten die live meestal meeklinken met die etherische gitaarintro. Plots bleken de spots ook hemelwaarts gericht te kunnen worden, de lichtbundels zochten en vonden elkaar vlak in het centrum van de cirkel, zo een kathedraal van licht boven de band vormend. Een beeld dat we enkele weken geleden ook al te zien kregen tijdens de akoestische shows in Kortrijk en Utrecht. En zo leek deze hemelse lichtkrans, die prachtig mee resoneerde met de muziek, een sacrale beschutting rond en boven de band te vormen. En dat terwijl de band ongenadig en met volle overgave op ons in bleef boksen.

Amenra akoestisch @ Tivoli Vredenburg – Utrecht – NL

Amenra liet al meermaals zien dat te kunnen doseren, en met weinig middelen een show op te bouwen. Tijdens de akoestische shows ter ere van Het Glore in Menen (ter ere van het twintigjarige bestaan van de band) werden kleine details van de donkere Sint-Franciscuskerk langzaam uitgelicht, maar steeds iets meer, om naar het einde toe steeds meer licht te laten schijnen. (From shadow to light…) Ook tijdens Le Cercle werd langzaam opgebouwd: tijdens het eerste nummer kregen we het vuur, tijdens het tweede de cirkel van licht, tijdens het derde de kathedraal, maar tijdens afsluiter Diaken werden alle registers opengetrokken en kregen we alles tegelijk. En terwijl vuur vocht met lucht, zo werd ook Amenra nog één keer een overweldigende vlam die de hemel zelf deed branden vooraleer de duisternis opnieuw haar rechten opeiste. Of zoals Dylan Thomas zou dichten: “Rage, rage, against the dying of the light.”

Amenra beheerst als geen ander de kunst om schijnbaar sober te zijn, maar ondertussen iets te creëren waar elke noot, elke beweging, elk lichtstraaltje daar is omdat het er moet zijn. Een ongekunsteld ritueel over leven en dood, dat ons tegelijk verscheurt en zachtjes laat helen. Dat het dit ook op deze manier kan, vanuit een eenzaam Kortrijks veld over tijd en ruimte heen tot onder onze warme dekentjes: daar kunnen wij alleen deemoedig voor danken.

En om die oeroude filosofische vraag te beantwoorden: wij hebben geen idee of deze boom geluid maakte tijdens het omvallen – maar lang nagalmen doet hij zeker.

Screenshot uit livestream ‘Amenra – Le Cercle’