Nu 2020 echt wel op zijn laatste benen loopt, is het hoog tijd om het een en het ander recht te zetten. Doorheen het jaar durven al eens kleine beloftes gemaakt te worden, die dan vervolgens in de koelkast belanden. Mea culpa. Wie zonder zonde is, werpe de eerste steen. Gelukkig hoeft uitstel geen afstel te betekenen. Een van de bands voor wie 2020 op muzikaal gebied een belangrijk jaar was, is ongetwijfeld Deadlines. Tot voor kort gingen deze heren nog door het leven onder de naam Stranger Dimensions, maar die naam werd dus officieel vaarwel geheten. Om deze naamswijziging kracht bij te zetten, zag op 3 september de ep Human Error het levenslicht. Hoog tijd dus om dit kleinood alsnog aan een kritische analyse te onderwerpen.

Stranger Dimensions draaide al enkele jaren mee en was zo een band die, ondanks het harde werk, nog steeds in de Vlaamse underground vertoefde. Op zich niets mis mee, maar toch voelde zowel band als publiek aan dat er meer in zat. Om die torenhoge doelstellingen te bereiken, werd onder meer gekozen om met een propere lei te beginnen en dit onder de naam Deadlines. Gedurfd, maar stilstaan is achteruit gaan, me dunkt.

Die naamswijziging heeft deze nog steeds jonge gasten duidelijk deugd gedaan, want hetgeen Deadlines op deze Human Error laat horen, hoeft in se niet veel onder te doen voor de muzikale uitspattingen van de grotere acts uit het metalcoregenre. Michaël Blancquaert en consoorten kennen duidelijk het recept voor metalcore die enerzijds zowel oerend hard door de speakers moet knallen (Paradox), maar anderzijds ook genoeg finesse en frivoliteit moet bevatten om de middelmaat te ontstijgen (Forgotten). Zo wordt er op instrumentaal gebied door de ritmesectie enorm stevig van leer getrokken, waarbij de gitaristen middels ijzersterke riffwerk de basis met heerlijke saus overgieten.

Een goede metalcoreband is evenwel niets zonder een uitstekende vocalist. Frontman Michaël Blancquaert heeft in het verleden meermaals getoond heel wat in zijn mars te hebben, maar toch zat er nog voldoende rek op voor verbetering. Kwatongen zouden durven spreken van een ruwe diamant die nog het nodige polijstwerk moet ondergaan. Na de eerste luisterbeurt van deze Human Error kunnen we alleen maar concluderen dat de jonge wolf in kwestie duidelijk langs geweest is bij een of andere, al dan niet louche, Antwerpse diamantair met vakkennis, want hetgeen Michaël hier laat horen, is echt wel van een tamelijk hoog niveau. De schreeuwerige zang staat nog steeds centraal, maar het zijn voornamelijk de cleane vocalen die het muzikale totaalplaatje naar een hoger niveau weten te tillen. Geen mierzoete, naar emo-neigende cleane zanglijnen, maar krachtige, van oren en poten voorziene uithalen, die bij momenten voor kippenvol zorgden. De single Ark is daar het mooiste voorbeeld van.

Het mag duidelijk zijn dat deze Human Error duidelijk in de smaak valt bij ondergetekende. Deadlines maakt duidelijk dat er ook in Vlaanderen talentvolle bands aanwezig zijn, die in essentie niet veel onder hoeven te doen voor de voornamelijk Britse en Australische genregenoten. Hopelijk vatten deze heren na de Corona-break de koe bij de horens en trekken ze door het Vlaamse, en bij uitbreiding het Nederlandse land om deze Human Error zo veel als mogelijk te promoten.

Tracklist:

1. Melancholy
2. Fugitive
3. Paradox
4. Ark
5. Forgotten
6. Paradise